Grzesznicy i święci recenzja

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać autobiograficzną książkę Michaela Seeda - Dziecko niczyje. Już dawno nie czułam się tak wstrząśnięta i poruszona. Historia chłopca, który doznał w życiu niewyobrażalnych krzywd, a mimo to wyrósł na wartościowego człowieka głęboko zapadła mi w pamięci, dlatego byłam bardzo ciekawa jakie wrażenie zrobi na mnie kolejna książka tego słynnego franciszkanina.

Tym razem Miachael Seed przywołał swoje wspomnienia z niemal dwudziestu pięciu lat i zebrał w jedną całość. Znajdziemy tu historie związane nie tylko z duchownymi, ale też z ludźmi z pierwszych stron gazet, znanymi politykami, czy członkami rodziny królewskiej. Wiele z opisywanych osób to bliscy przyjaciele autora. Seed ma ogromne poczucie humoru i żartobliwe usposobienie, o czym świadczą przytaczane przez niego opowieści. Nie raz śmiałam się do łez i otwierałam oczy ze zdumienia, kiedy poznawałam te bardziej „ludzkie” i niekoniecznie „święte” oblicza znanych polityków, czy duchownych. Podoba mi się, że autor opowiada o wszystkim bez zbędnego zadęcia. Czułam się jakbym wpadła do niego na herbatkę i przy okazji wysłuchała kilku ciekawych i zabawnych historii.

Grzesznicy i święci to zupełnie inna książka niż Dziecko niczyje i oceniam ją trochę słabiej, niemniej jednak myślę, że warto poświęcić jej chwilę czasu, choćby z uwagi na postać samego autora. Ja osobiście podziwiam go za to, że po tak traumatycznym dzieciństwie znalazł w sobie siłę i odwagę, aby po prostu żyć i nie zadręczać się przeszłością. Odbieram go jako osobę pełną charyzmy i życzliwości, otwartą na ludzi i świat. Nie opuszcza go też poczucie humoru, a swoim optymizmem potrafi zarazić wszystkich wokół. Może książka nie przypadnie wszystkim do gustu, ale ja na swojej półce zawsze znajdę miejsce na twórczość takich osób i ze swojej strony zachęcam do lektury.