Recenzja książki Jestem żoną szejka

Żona szejka brzmi jak księżniczka i mniej więcej tak baśniowa jest historia Laily Shukri, autorki książki Jestem żoną szejka. Sama autorka podkreśla, że nie wie, czy jest księżniczką, czy niewolnicą. A może tylko do szaleństwa zakochaną kobietą. Poruszająca opowieść Polki, która poślubiła jednego z najbogatszych szejków. Laila Shukri przerywa milczenie i opowiada o swoim tajemniczym życiu. Kim była, zanim zaczęła pisać książki? Jak została żoną szejka? Jak dziś wygląda jej życie?

Historia zaczyna się, kiedy amerykańska firma farmaceutyczna otwiera swoją filię w Dubaju. Isabelle wraz ze swoją przyjaciółką wyjeżdża na zagraniczny kontrakt. Tam bardzo szybko zwraca uwagę jednego z najbogatszych szejków Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Kiedy Isabelle poznaje Salima jej życie w końcu nabiera sensu. Jest dla niej wszystkim tym, czym dla kobiety może być wybranek serca. Fascynuje ją jego osobowość, bystry umysł, romantyczny charakter i gorąca krew. Jest traktowana wyjątkowo, jak księżniczka. Zasypywana klejnotami, noszona na rękach. Wystarczy, że kiwnie palcem, a wpływowy przystojny szejk spełni wszystkie jej zachcianki i marzenia i robi to z taką pasją, jakby nie wyobrażał sobie, że może robić coś przyjemniejszego. Szejk zabiera Isabelle do swojego pałacu i wielbi aż po kres dni. A wszystko to w niesamowitym krajobrazie niezmierzonych piasków pustyni.
Oczywiście zarówno Laila Shukri jak i Isabelle to pseudonimy. Ponieważ autorka za względów bezpieczeństwa pod żadnym pozorem nie może zdradzić swojego prawdziwego imienia ani tym bardziej pokazać twarzy. Mogłoby się wydawać, że to opowieść o Kopciuszku. To jednak jest opowieść o niemożliwej do pokonania miłości, o starciu dwóch przeciwstawnych kultur i dążeniu do szczęścia. Mimo wszystko.

Książkę czytało mi się mimo wszystko dobrze, ale momentami bardzo mnie nudziła. I mam wrażenie, że poprzednio czytana książka Laily Shukri była lepsza. Sam początek jest ciekawy, ale potem już mi się dłużyła. Chaotycznie napisana, praktycznie potocznym językiem, sztuczna w dialogach i za dużo zbędnych opisów nic niewnoszących do historii.