Tylko nie Mazury recenzja

Jesteś policjantem i masz przed sobą cały świat. Praca w stolicy to spełnienie twoich marzeń. W domu układa się jako tako, ale przecież nie można mieć wszystkiego. Czasami nie liczą się tylko chęci, ale i ciężka praca. A takiej ci odmówić nie można. Pilnujesz porządku zawsze i wszędzie. Czasem tylko los stawia na drodze, nie te osoby co trzeba. I nagle wszystko znika, a wtedy pozostaje krzyknąć tylko nie Mazury.

Uwielbiam, kiedy w kryminałach główną osią napędową całej akcji jest tajemnica. Ten dreszczyk emocji, który towarzyszy rozwiązywaniu kolejnej zagadki. Nitka po nitce, aż do kłębka. Sięgając po książkę „Tylko nie mazury”, liczyłam, że rozwikłam niejedną niejasność.

Przyznam się szczerze, że początkowo książka mnie nie zachwyciła. Przewracając kolejne strony, coraz bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że pozycja nie jest typowym kryminałem. Co prawda mamy policjanta oraz morderstwo, ale to wszystko było takie mdłe i nijakie. Dopiero mniej więcej w połowie pozycji zaczęło się coś dziać. Tajemnica goniła tajemnice, a grono potencjalnych morderców, zamiast się zawężać, rosło w zastraszająco szybkim tempie.

Cały czas mam mieszane uczucia co do głównego bohatera. Z twardym gliną ma tyle wspólnego co mój kot z reagowaniem na kici, kici. Czyli nic. Zdecydowanie pierwsze skrzypce grają tu postacie żeńskie. Jednak najwięcej emocji wzbudza tu najmłodsza postać. Od śmiechu do irytacji. Taka mała, a taka rezolutna.

Ogromny plus za tło historyczne. Widać, że autorka poświęciła sporo pracy, aby dotrzeć do ciekawych źródeł. Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy lubują się w historii Prus. Dopracowane szczegóły, język oraz połączenie poszczególnych wątków sprawiło, że akurat ten aspekt bardzo przyjemnie się czytało.

Jeśli szukacie kryminału, to nie ten adres. Jeśli jednak poszukujecie obyczajówki z wątkiem historycznym, to zdecydowanie jest to książka dla was. Mimo kilku mankamentów finalnie bardzo dobrze spędziłam czas. I zdecydowanie nie chce powiedzieć tylko nie Mazury.