Złote kwiaty recenzja

„Złote kwiaty” do druga część serii kryminalnej „Śledztwa Herminy Wasylik.” Nie zauważyłam, że jest to kontynuacja, a nie czytałam pierwszej części „Ogród zły”. Na szczęście autorka uwzględniła i przybliżyła najważniejsze wydarzenia z pierwszej części. Nie miałam więc problemu w zrozumieniu treści. Planowana jest trylogia kwiatowa, kolejna książka będzie domknięciem historii Herminy i innych bohaterów cyklu. Czekam więc na „Róże cmentarne.”

W tej części Hermina jest pozbawiona pracy w policji i zmaga się z dolegliwościami psychicznymi i fizycznymi. Mieszka w domu swojej matki i korzysta z jej opieki i finansów. „Dawniej jej życiem rządziła przyjemna rutyna, a obecnie Hermina – choć tkwiła wciąż w tym samym miejscu - paradoksalnie nie była pewna, jak potoczą się kolejne dni, co się stanie za tydzień, za miesiąc za pół roku.” Przyjmuje propozycję pracy w tworzeniu podcastu „Zbrodnik”. Jej pierwszym zadaniem jest przeprowadzenie śledztwa dotyczącego nagłego zaginięcia nauczyciela języka polskiego w liceum.

Akcja dzieje się nieśpiesznie, można uznać, że jest to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym, chociaż nie brakuje miejscami grozy. Dużo tu opisów życia rodzinnego. Autorka przedstawiła dwa wątki, jeden dotyczący sprawy prowadzonej przez ojczyma Herminy, a drugi dotyczący śledztwa Herminy. Oba wątki na koniec splatają się ze sobą.

Autorka bardzo realistycznie pokazała przeżycia Herminy i jej przyrodniej siostry, doskonale odwzorowała zmagania z psychiką i własnymi ułomnościami, radzenie sobie ze śmiercią bliskich osób i innymi dramatycznymi przeżyciami. Porusza ważne problemy, chorobę dwubiegunową, stres pourazowy, pedofilię, niesłuszne oskarżenia. Czytelnik utożsamia się z główną bohaterką, przeżywa jej lęki i niepokoje. Główne postacie pokazane są bez upiększeń, ze swoimi wadami i problemami, z którymi czasami trudno im sobie radzić. Styl Magdaleny Soboty jest prosty, wyrazisty, czyta się szybko. Odkrywane są kolejne tajemnice i intrygi bohaterów, nie brakuje nagłych zwrotów akcji. Powieść wyzwala wiele skrajnych emocji, współczucie dla obu sióstr, złość dla manipulacji i kłamstw Liwii, współczucie dla ojczyma Herminy, który najpierw zmagał się z chorobą żony, a następnie z tą samą chorobą córki. Zakończenie i rozwiązanie zagadek jak zwykle mnie zaskoczyło, jest dopracowane w szczegółach. To co nie udało się śledczym, udało się rozwiązać Herminie.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl