Dziewczyna z porcelany recenzja

Przesympatyczna, ciepła powieść obyczajowa. Dokładnie to, czego chciałam. Historia miłości opisana z perspektywy mężczyzny. Nie wiem, czy Pani Agnieszka konsultowała się z mężczyznami, opisując ich reakcję na pojawiające się uczucie, ale muszę przyznać, że wyszło jej to całkiem nieźle. Pewnie, że było momentami zbyt słodkawo i melodramatycznie ale nie było głupiutko i infantylnie. I tego właśnie oczekuję od powieści obyczajowej: żeby rozgrzało serducho, żeby wywołało błogi uśmiech na twarzy ale również, żeby to wszystko było podane w inteligentny sposób. Dziewczyna z porcelany spełniła wszystkie te warunki.
Króciutko o fabule. Michał, młody student, czerpiący z życia garściami, model i fotograf, kobiet na pęczki, beztroski i zadowolony z siebie nagle traci rodziców i musi zaopiekować się młodszym bratem, którego tak naprawdę nawet dobrze nie zna. Życie mu się wali, na szczęście jest Zuzanna, sąsiadka, która wcześniej bardzo często opiekowała się bratem Michała i pragnie robić to nadal. Zuzanna nie jest typem kobiety, którymi do tej pory interesował się Michał. Cóż... los lubi płatać figle 😁
Dziewczyna z porcelany to nie jest tylko historia miłosna, to historia straty, dojrzewania, walki z samym sobą, kompletnego przewartościowania życia. To dobra historia.