Historia pana Sommera recenzja

Ta mini-powieść trafiła w moje ręce przypadkiem. Przeczytałam ją w kilkadziesiąt minut bo to naprawdę niewielka książeczka. Mała, a jednak pełna uroku, pełna fantazji i ciekawego nieszablonowego, oryginalnego humoru.

Można powiedzieć, że jest to lektura przeznaczona dla dzieci, o czym mogą świadczyć na przykład genialne rysunki Jean-Jacquesa Sempé, narzucające skojarzenie z przygodami Mikołajka. To właśnie one nadają tej historii niepowtarzalnego charakteru. Ale nie tylko młodzi czytelnicy znajdą tu coś dla siebie.

Historia Pana Sommera to opowieść o zwykłym dzieciństwie małego chłopca. Dzieciństwie pełnym przygód, pełnym wrażeń i tajemnic. Dzieciństwie beztroskim, frywolnym i szalonym nawet trochę. Widziane oczami dziecka, z typowo dziecięcą naiwną filozofią i podejściem do życia i świata, małe sprawy urastają do rangi wielkich problemów.

W pamięci małego narratora najbardziej, z czasów dzieciństwa, utkwił tajemniczy Pan Sommer. Nikt nic o nim nie wiedział, nie znano go, nie wiedziano gdzie codziennie wędruje. Bo Pan Sommer całymi dniami wędrował, podpierając się na swojej lasce, przemierzał okolice, pozornie bez konkretnego celu… Nic nigdy nie mogło zmienić jego planu dnia, nawet największa wichura i grad. Ze swoim prawie pustym plecakiem, laseczką i pragnieniem samotności Sommer fascynował naszego bohatera, intrygował i nęcił ukrywaną tajemnicą. Aż w końcu ich ścieżki się krzyżują, co jest dla naszego bohatera momentem przełomowym, pewną granicą między dzieciństwem a dojrzałością

Powieść troszkę dziwna, ale urzekająca w swej prostocie, urzeka nawet samą dość banalną fabułą, w której każdy odnajdzie po trosze samego siebie. Jednak historia ta zastanawia, stawia jakiś znak zapytania, skłania do delikatnej refleksji…