Bal szalonych kobiet recenzja

Na początek zadaj sobie pytanie - jaka jesteś? Czy masz swoje zdanie, które często wypowiadasz na głos? Nie boisz się sprzeciwić woli mężczyzny? Starasz się być samodzielna? A może za bardzo opłakujesz każde miłosne potknięcie? Jeśli choć na jedno z tych pytań odpowiedziałaś twierdząco to zapewne w 1885r. byłabyś pacjentką szpitala Sapletierie.
Krok kolejny - diagnoza. Tu podczas rozmowy wstępnej zostaniesz zaklasyfikowana do jednej z grup jako histeryczka, melancholiczka lub epileptyczka. Później już czeka dostosowanie odpowiedniej kuracji, a jest w czym wybierać od pasów zaciskających jajniki, po ciepłe metale wprowadzane do miejsc intymnych, hipnozę, czy psychotropy.
Przekraczając progi tego miejsca żegnaj się z nadzieją na rychłe wyjście. To coś pomiędzy więzieniem, a domem dla wariatów- marne szanse na wolność.

To nie żadna bajka, to rzeczywistość nakreślona w debiutanckiej powieści "Bal szalonych kobiet". Paryż XIX wieku nie był ani okresem, ani miejscem sprzyjającym kobietom. Tu prymat wiodą mężczyźni, a płeć piękna całkowicie pozbawiono życia publicznego, wszelkie salony i rozrywki to tylko dla panów. Albo była posłuszna i całkowicie podporządkowana mężowi, albo lądowała w szpitalu Sapleterie. Z tego miejsca żadna kobieta nie wróciła.
To coś pomiędzy więzieniem, a domem dla wariatów- marne szanse na wolność. Autorka znakomicie opisała tu dramat kobiet, którym odebrano wolność, uczucia, wolną wolę i uczyniono z nich wyłącznie obiekt obserwacji, ciągłych badań. Mamy tu historię opowiedzianą przez trzy kobiety: wtrąconą do szpitala przez własnego ojca Eugenie, asystentkę doktora Genevive oraz pacjentce Salpetiere Louise. Choć nic na początku nie wskazuje, to jednak drogi tych trzech bohaterek zostaną w powieści umiejętnie połączone.
Nieudacznice, chore i obłąkane - to już nie kobiety w pełnym tego słowa znaczeniu. Zamknięte murami szpitala wariatki zaczęły wzbudzać w mężczyznach coraz większe zainteresowanie. Z tej fascynacji zrodził się pomysł organizowania corocznego balu kostiumowego w śródpościu, na który przybywali specjalnie zaproszeni goście z elity paryskiej. Ten bal będzie jednak inny niż poprzednie, a rok 1885r. zapamięta się jako zarzewie pewnego buntu.

Dziś szpital; wygląda na spokojne miejsce, ale duchy tych wszystkich udręczonych kobiet wcale go nie opuściły. Aż się tu roi od zjaw, głośno od krzyków. Ta opowieść pokazuje, że koniec życia wcale nie oznacza końca istnienia.
Czytajcie. Warto.