Kanadyjski raj recenzja

Kanadyjski raj – Anna Stryjewska Saga klonowego liścia

Historia pisana przez życie...
Chyba każdy z nas wie jak wyglądała rzeczywistość lat 90 i tych je poprzedzające. Wiele jest też opowieści ludzi na zasadzie tzw. zacięgniętego języka. Brak pracy, głód, oraz narastające długi to jedne z najczęstszych powodów dla których ludzie emigrują. To się niestety praktycznie nic nie zmieniło na przestrzeni lat. Autorka przedstawia nam wiele postaci, ich rodziny oraz najbliższe otoczenie. Właśnie w tej rzeczywistości opuszcza się kraj, aby polepszyć swój materialny byt. Tylko kosztem czego? Ludzie bardzo często przez długą rozłąkę tracą to co jest najważniejsze w życiu, czyli miłość, więzy i to ciepło rodzinnego gniazda. To literatura obyczajowa, ale również powieść historyczna. Pozycja zarówno dla młodych jak i starszych czytelników ze względu na powagę tematu. Emigracja, burza uczuć, pieniądze, rozsterki, czyli taka szara i ponura rzeczywistość. Tematyka dla młodych, ale raczej takich wiekowo 15 plus, bo mało kiedy ktoś młodszy interesuje się tego typu relacjami. Praktycznie całość czytałam z powagą, ale były także fragmenty, od których miałam czerwone policzki, a wynikało to z przedstawionej tu pikanterii. Inne z odczuć jakie można tu także doświadczyć, a z całą pewnością takie mi towarzyszyły, to szok, złość i niedowierzanie. To wszystko wynika głównie z faktu jak zachowuje się nasz gatunek. Naprawdę, aż dziw bierze, iż tak długo jesteśmy na tej planecie i jeszcze nie ulegliśmy autozagładzie. Cóż mogę powiedzieć jeśli chodzi o całokształt powieści? Jest ona dla mnie spójna i nie odniosłam wrażenia, aby coś było dodane tutaj na siłę. Absolutnie wszystko przemyślane od początku, aż do samego końca. W żadnym razie nie ma tu także mowy o jakimkolwiek chaosie w tej powieści. Intrygującym dodatkiem, który mnie urzekł, to te załączone czarno/białe zdjęcia na końcu książki. Życie nas nieustannie doświadcza i ZAWSZE musimy pamiętać o tym, aby walczyć o to, co jest najważniejsze. Niejednokrotnie można się w życiu nieźle pogubić i nie piszę tu tylko o treści książki. To samo życie weryfikuje i uczy nas jedności, miłości, zaufania, a przede wszystkim jak być człowiekiem. Całość oceniam 8/10

Cytaty z tej książki:
"- To zależy przecież od nas samych, nie sądzisz? Widzimy świat takim, jakim go chcemy zobaczyć. Jest odzwierciedleniem naszej duszy, przeżyć i doznać."
"[…] Niewiele wówczas potrzebowali, by się dobrze zrozumieć. Zatem jak to się stało, że tamte chwile minęły bezpowrotnie? Z dnia na dzień stawali się coraz bardziej obcy. Żadnego porozumienia, tylko ciągłe pretensje i żale. […] "
„- Mam nadzieję, że mi się zwróci z nawiązką. Szkoda, tylko że na ludzi nie można liczyć. Jak potrzeba coś zrobić, to nagle jakaś choroba albo pilny wyjazd. I tak na okrągło – bąknęła Weronika, nie kryjąc żalu.”.
Dziękuję wydawnictwu Skarpa Warszawska za ponowne zaufanie.