Mrok Hannowaldu recenzja

„Mrok Hannowaldu” rozpoczyna się mocnym kryminalnym akcentem, kiedy to w lesie w pobliżu Tarnowskich Gór zostają znalezione zwłoki mężczyzny – niemieckiego prawnika, który niedawno zamieszkał w eleganckim pałacu w Rybnej. Pozornie jego śmierć nie jest związana z miejscem, w którym się zatrzymał. Na pewien trop wpada dziennikarka lokalnej gazety. Z każdym dniem odkrywa nowe mroczne sekrety, które zostały zachowane we wspomnieniach mieszkańców regionu...

Jeśli chodzi o wątek kryminalny, to ten w całym toku fabularnym schodzi na boczne tory. W kolejnej części powieści obserwujemy działania młodej dziennikarki, Weroniki Maszcz, która dostaje zlecenie na opisanie okolicznych zabytków. Wraz z nią odkrywamy koleje losu rodu von Koschützkich, dzięki opowieściom mieszkańców, którzy pamiętają dawne czasy lub byli blisko związani z tą familią. Samo snucie historii przypomina zabieg, który zastosował Victor Hugo w „Katedrze Marii Panny w Paryżu”, w której to warstwa fabularna stanowiła jedynie tło do snucia opowieści o pięknie i majestacie tytułowej Katedry Notre-Dame. Tu warstwa fabularna staje się pretekstem do opowieści o uroku i losach regionu, istotnych dla niego wydarzeń historycznych, tradycji, z dokładnymi opisami piękna zabytkowych budowli i uliczek miasta. Więcej znalazłam w książce elementów charakterystycznych dla ciekawej i dobrze skonstruowanej powieści historycznej niż samego kryminału.

Powieść została napisana ładnym literackim językiem, tak charakterystycznym dla kogoś, kto kocha historię i jednocześnie potrafi tworzyć opisy lekkim wprawnym piórem. Widać solidne przygotowanie jak na historyka przystało i rzetelność w wykonanej pracy z materiałem. Wypowiedzi lokalnych mieszkańców zostały napisane w języku śląskim, dzięki czemu nabierały one autentyczności i pozwalały wczuć się klimat tamtego regionu. W trakcie czytania miałam wrażenie, że sama przenoszę się w tamte miejsca, do wspaniałych wnętrz budowli, w których murach wciąż drzemią nieodkryte tajemnice i trudne historie mieszkających w nich ludzi. Z zainteresowaniem śledziłam kolejne poczynania dziennikarki, która po nitce do kłębka coraz to bardziej zbliżała się do rozwiązania kryminalnej zagadki.

I choć spodziewałam się innego zakończenia, akcja została dobrze rozwiązana, a narracja była spójna i konsekwentnie prowadzona. Gorąco polecam ją fanom powieści historycznych, choć tak naprawdę każdy Czytelnik znajdzie w niej coś dla siebie