I góry odpowiedziały echem recenzja

Na książkę „I góry odpowiedziały echem” czekałam bardzo długo. Nie mogłam się doczekać kiedy w końcu pojawi się polskie wydanie. Poprzednie książki Hosseini’ego były rewelacyjne, a zwłaszcza „Tysiąc wspaniałych słońc”, chociaż „Chłopiec z latawcem” też na długo pozostanie w mojej pamięci. „I góry odpowiedziały echem” jest trzecią książką tego autora. Niestety najsłabszą w jego dorobku.

Głównym wątkiem powieści jest historia rodzeństwa, które zostaje rozdzielone. Lata pięćdziesiąte, Afganistan, Abdullah i jego siostra Pari, razem z ojcem i macochą mieszkają w ubogiej wiosce. Wiodą ciężkie życie i ledwo wiążą koniec z końcem. Mimo to brat i siostra bardzo się wspierają i kochają. Abdullah jest w stanie zrobić wszystko dla swojej młodszej siostrzyczki Pari.
Niestety, jak to często w życiu bywa, nic co dobre nie trwa wiecznie. Ojciec decyduje się oddać Pari, zamożnemu małżeństwu z Kabulu. Rodzeństwo musi się rozstać, co bardzo odbija się na ich dalszym życiu. Abdullah nie może przestać myśleć o swojej siostrze. Wielokrotnie będzie wracał myślami do Pari i wierzył, że w końcu nadejdzie dzień kiedy ponownie się spotkają.

Czy im się uda?

Książka „I góry odpowiedziały echem”, jest książką trudną, dość skomplikowaną. Podzieloną na dziewięć rozdziałów, z czego każdy jest opowieścią innego człowieka. Na szczęście wszystko wiąże się w spójną całość. Mimo to można się w niej pogubić, co niejednokrotnie mi się zdarzało. Powieść ma jednak swój urok i potrafi wzruszyć. Pokazuje nam jak mocna może być miłość między rodzeństwem i że potrafi przełamać wszelkie bariery czasowe, jak i kulturowe.
Cieszę się że mogłam przeczytać tą książkę. Choć trochę mnie zawiodła, to jednak chwile z nią nie były straconymi.

"Znalazłam smutną małą wróżkę
W cieniu papirusa...
Znam smutną małą wróżkę,
Którą pewnej nocy uniósł wiatr."