Recenzja książki I ślubuję ci ...

Klimatyczna opowieść o zwykłej szarej codzienności. Ukazuje, że zawsze możemy zmienić swoją życiową ścieżkę. Iskierka nadziei delikatnie się tli. Bardzo udany debiut!

„Ja zawsze czułam się jakaś gorsza. I ten strach, który mi przez całe życie towarzyszy”.

Poznajemy Jolę, kobietę po czterdziestce, która u boku nieczułego i wymagającego męża, wiedzie monotonne, przepełnione pracą, niełatwe życie. Mają dwoje dzieci, każde z nich zaczyna wkraczać na własną życiową ścieżkę. Do tego dochodzą teście, którzy od zawsze są negatywnie nastawieni do Joli. Powód? Nie była dobrą partią dla ich jedynaka. Jola zmaga się z traumatyczną przeszłością, nie potrafi czy też nie umie wybaczyć swojemu ojcu, który jest alkoholikiem, przez lata znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją rodziną. Nie mając pozytywnych, prawidłowych wzorców, jest kobietą, która całe swoje życie podporządkowała innym. Jest przekonana, że musi być posłuszna i uległa. Jej poświecenie i pracowitość jest wykorzystywana na każdym kroku przez jej bliskich. Żyje w cieniu męża, który jest wójtem. Pogodzona ze swym losem, swoje marzenia zakopała gdzieś głęboko, jej odskocznią i jedyną rozrywką w życiu są książki. Przez przypadek podsłuchuje rozmowę męża z… kochanką. W Joli coś pęka, upokorzona i wzgardzona postanawia się zbuntować. Co z tego wyniknie?

„Mieszkała w tym domu od ponad dwudziestu lat, ale wciąż nie była u siebie”.

Pani Magdalena ukazuje prawdziwe życie jakie toczy się w małej wiejskiej społeczności. Gdzie wszyscy, wszystko o sobie wiedzą. Na porządku dziennym jest zawziętość, zazdrość, plotki, alkohol. Toksyczne związki, brak wsparcia od najbliższych, finansowa zależność. Stłamszone, zahukane kobiety, które całe swoje życie poświęcają dla innych, dzieci, męża. Swoje marzenia, pragnienia chowają głęboko. Krytykowane, poniżane, wykorzystywane. Trudne życiowe decyzje, które powodują, że życie diametralnie ulega zmianie, a my sami podążamy za tym, co dla nas ważne, istotnie. Niełatwa walka o odzyskanie godności i własnego, niezależnego życia. Dorosłe dziecko alkoholika – DDA, problemy z jakimi na co dzień muszą mierzyć się tacy ludzie. Ich niskie poczucie własnej wartości, poczucie bycia gorszym, słabszym, niepotrzebnym. Trudno z tym walczyć, przeciwstawiać się temu, to za mocno i za głęboko siedzi w ludziach, którym przyszło dorastać w patologicznych rodzinach.

Słodko – gorzka, mądra opowieść, szokujący, realny obraz kobiety, która całkowicie jest podporządkowana mężowi i wiecznie niezadowolonym teściom. Powieść daje do myślenia, ile jeszcze kobiet w naszej współczesności wiedzie taki żywot. Zahukanej, bez prawa głosu, często poniżanej, zaniedbanej, uległej we wszystkim mężowi. Smutne to, ale bardzo prawdziwe. Jestem bardzo ciekawa dalszych losów naszej bohaterki, niebawem ma się ukazać kontynuacja. Polecam :)