Recenzja książki I zbaw mnie ode złego

„Wyrafinowanym zimnym mordercą potrafi być tylko człowiek”
Jak wiecie, często zaczynam recenzje od krótkich przemyśleń, stawiam różne pytania. Czasami zdarzają się książki, przy których nie da się postawić takich pytań, aby nie zdradzić w żaden sposób lektury. Tak właśnie jest w przypadku książki „I zbaw mnie ode złego”.
W Chicago od kilku miesięcy dochodzi do brutalnych morderstw. Policja stoi w miejscu, nie ma żadnych poszlak. Detektyw Rosalie Evans daje z siebie wszystko, aby rozwiązać tę sprawę. Tym bardziej że męczą ją okropne wizje, które wydają się kluczem do rozwiązania zagadki. Rosalie jest na granicy. Ledwo żyje, a to dopiero początek.
Zaczynając poprzednią część, zastanawiałam się czy na 180 stronach Legimi można stworzyć niesamowity klimat. No i cóż, udało się! Autorka postawiła sobie wysoko poprzeczkę, więc zaczęłam mieć obawy, czy drugi tom będzie równie dobry. Na szczęście moje obawy były niepotrzebne.
Opowieść przedstawiona na łamach tej książki jest niezwykle spójna. Tam wszystko ma swoje miejsce i gra określoną rolę. Nic nie zgrzyta, przez książkę dosłownie się płynie. Bardzo podoba mi się styl Autorki, który pozwala mi całkowicie wejść w świat książki. Pisałam o tym przy okazji recenzji książki „Dziecko Rosemary”. Uwielbiam, kiedy historia wciąga mnie w swój świat i otacza mnie.
Tak było i tym razem. Zdania były zbudowane w taki sposób, że ten świat dosłownie mnie pochłaniał, nic do mnie nie docierało, całkowicie odcinałam się od świata. Dialogi były zbudowane tak, że słyszałam je w głowie.
Bohaterowie byli autentyczni. Prawdziwi, z wadami, z brutalną przeszłością, która wywiera wpływ. Nie byli wyidealizowani, ugładzeni. Byli brzydcy, żeby nie powiedzieć brudni. Mieli kolce, mieli warstwy. Otaczali się murem, aby nikt ich nie skrzywdził. Co więcej, zdawali sobie sprawę z tego, że nie są idealni. Przez to byli tak autentyczni.
Motyw sennych wizji był niezwykle pomysłowy i świetnie poprowadzony. Nie wchodził za mocno, nie psuł całej konwencji. Za to świetnie podkreślał tragizm sytuacji, w jakiej znajduje się Rosalie. Jeżeli chodzi o nią, to uwielbiam takie kobiety. Niezwykle silne, dążące do celu. Uwielbiam, kiedy kobieta wie, czego chce i walczy każdego dnia, aby ratować innych. Uwielbiam silne, niepoddające się bohaterki.
Autorka genialnie zbudowała napięcie i stosowała zwroty akcji. Duszna atmosfera nie opuszczała aż do końca. A cóż to był za koniec! Dosłownie otworzyłam usta ze zdziwienia. Genialna książka, świetny kryminał, który zdecydowanie polecam.