Szamanka od umarlaków recenzja




W ostatnim czasie, bardzo często sięgam po książki polskich autorów. A jeszcze częściej po książki od @wydawnictwo_uroboros. Mimo swojej początkowej awersji do rodzimych pisarzy, sięgam częściej i z większą przyjemnością po te książki. Przekonuję się, że popełniałam wielki błąd omijając półki z polskimi autorami.

Główna bohaterką to Ida Brzezińska, która urodziła się w bardzo znanym i szanowanym rodzie czarodziejów. Rodzice mają już ułożony plan na jej życie,tylko jest jeden mały problem. Idy plan na życie, różni się diametralnie od tego, który ułożyli jej rodzice. Ma zostać żoną wielkiego czarodzieja, by ukryć brak mocy. Ciężko sprostać tym wymaganiom, Ida posiada jakieś zdolności, ale nie takie, które zostałyby zaakceptowane przez rodziców Idy. Nasza bohaterka widzi duchy i jej celem jest pójście na studia. W końcu jej się to udaje, wywodzi w pole swoich rodziców i stawia się w akademiku. Pierwsza osobą, która spotyka Ida jest duch zmarłej dziewczyny. Chyba przeznaczenie w końcu dopadło Idę, a raczej jej Pech.
Mam mały problem z tą książką, mianowicie początek był genialny, pełen humoru i bardzo interesujący. Na końcu pojawiła się za to akcja, lecz środek nurzył mnie niemiłosiernie. Nie mogę powiedzieć, że książka była zła czy nudna, ogólnie wychodzi na plus, lecz jednak mam jakieś "ale".
Ida "Szamanka od umarlaków" widzi zmarłych od dziecka, więc jest to dla niej normalna rzecz, że w najmniej spodziewanym czasie ukarze jej się duch. Ida nie jest bohaterką, którą polubiłam, strasznie mnie denerwowało jej podejście do tego całego bycia medium. Miałam wrażenie że jej nic nie obchodzi, jej ignorancja denerwowała mnie bardzo. W połączeniu z jej brakiem jakiej kolwiek wiedzy, a zarazem brakiem chęci w nauce, wkurzała mnie bardzo. Chyba oprócz Tekli, ciotki Idy, nie było dobrze zarysowanych postaci. Po prostu byli i tyle, po pewnym czasie zapominałam o nich. Mam jeszcze jeden problem z tą książką, mianowicie personifikacja Pecha Idy. Jak dla mnie jego komentarze były całkowicie nie potrzebne.
Jest coś, co mi się za to bardzo podobało. Fabuła, ciekawa, miejscami bardzo wciągająca. I oczywiście humor w książce. Bawiłam się znakomicie w niektórych momentach. Jak wspominałam, Tekla jest bardzo barwną postacią i to właśnie jej humor tak bardzo mnie zauroczył i przekonał ze sięgnę po kolejne tomy. Pierwsze tomy z reguły są słabsze od reszty, dlatego nie skreślam tej trylogii.