Recenzja książki Idź i czekaj mrozów

Biorąc się za tę książkę nie wiedziałam do końca czego się spodziewać. Miałam w głowie Szeptuchę Katarzyny Bereniki Miszczuk i myślałam że to będzie coś w tym stylu. Ale nie jest, co to, to nie.
W zasadzie Idź i czekaj mrozów nie mieści się w żadnych ramkach czy szufladkach, to książka stanowiąca gatunek sama dla siebie. A zarazem jest mieszanką wszystkiego. Bo to trochę historyk, trochę przygodówka, okraszona odrobiną romansu. Jest w niej spora szczypta fantastyki oraz intryga.

Drugie co nasuwało mi się na myśl – jak można napisać wciągającą, porywającą powieść na ponad 500 stron, dziejącą się w zapadłej dolinie w czasach bardzo odległych. 
Można. I to tak że książka potrafi się przyśnić, porwać a potem zostawić w człowieku kawałek siebie. Bo ja ze świata stworzonego przez Martę Krajewską nie wyszłam, mimo że od lektury minęło już ładnych parę dni.

Bohaterowie. Och tu można napisać cały esej. Są żywi, prawdziwi, realni. Nawet jak są nie do końca ludźmi i mają różne paranormalne moce to mają normalne uczucia, pragnienia i motywacje. Nawet wilka jest tu człowiekiem. Może kochać, może pragnąć i może być dobry.
Chociaż… Nie, w tej książce bohaterowie nie dzielą się na tych ‘dobrych’ i ‘złych’. W wiosce większość ma tajemnice, sekrety, coś ukrywa albo spiskuje. 
A nam zostaje się martwić o tych których polubiliśmy lub trzymać kciuki by plan znielubionych legł w gruzach. Nie zawsze też idzie wszystko zgodnie z wolą czytelnika.

Są też bohaterowie całkiem ze sfery fantastyki. Bogowie, bożkowie, demony, strzygonie… Do wyboru do koloru. I te stworzenia wzbudzają lęk w mieszkańcach wioski, a przez to i w czytelniku. 

To dość prosta książka, pisana prostym językiem o prostych ludziach. A jednak mająca tak niesamowitą głębię i porywająca. Skomplikowana.

Czekam z niecierpliwością na drugi tom, który już zamówiłam. Bo z tego świata nie tak łatwo wyjść. 
Czego i Wam życzę.