Korona w mroku recenzja

"Koronę w mroku" zaczęłam pewnie ze dwa lata temu. Zaczęłam, przeczytałam 'mniejszą połowę' i odłożyłam.
Bo przez tę część Celaena się snuła. A to po mieście, a to po bibliotece, a to po pokojach. I się stroiła w cudne szmatki i uwodziła Chaola.
I to mnie pokonało, mimo, że przecież romanse wielbię.
Ale nie wielbię romansów z bohaterami, których nie darzę sympatią. A tak się właśnie złożyło, że Celaena nie wzbudza jej we mnie za grosz. Chaol zresztą też nie.

Dlatego też książka przeleżała w otchłani szafy wiele, wiele miesięcy i czekała.
Doczekała się. 
Jako, że głośno zrobiło się w światku książkowym o serii, stwierdziłam, że towarzystwo raczej nie krzyczy z powodu badziewia, więc należy zebrać tyłek w troki i skończyć chociaż ten drugi tom, żeby wiedzieć czy warto nadal hejtować czy może jednak przechodzi mi koło nosa coś dobrego.

Choroba mi sprzyjała, znieczuliła mnie na wiele rzeczy więc czemu nie, można wziąć coś pozornie nie dla mnie. Wzięłam i się wciągnęłam.
Bo jakiego trzeba mieć pecha, żeby książka miała ciekawe,wciągające sceny jakieś 5 kartek po tej na której się ją porzuciło? Trzeba mieć mojego pecha, tyle Wam powiem.

Nadal nie lubię Celaeny, bo dla mnie to taka nadęta kukła. Nadal też nie lubię Chaola, który ma kij w zadku tak głęboko, że można go usunąć jedynie operacyjnie.
Ale jest jeszcze Dorian. I zdecydowanie serię 'Szklany Tron' można czytać tylko dla Doriana. On jest cudowny. Normalny chłopak, dobry, prostolinijny i nie mający ego wielkości całego zamku.
Dlatego też (już się jedna z drugą z tego śmiały) #CzytamDlaDoriana.

Jeśli chodzi o Maas wolę serię o Dworach zdecydowanie. Więcej w nich romansu i magii. Trony mają tę wadę, że magia jest na piątym planie. Ona gdzieś tam do nas puszcza oczko, ona jest i może się jeszcze pokaże, ale póki co tylko nęci. Dużo jest też scen gdzie bohaterowie prowadzą rozterki wewnętrzne. Narratorów mamy tu kilku, więc nic dziwnego, że i rozterki się rozmnożyły.
Są też pewne powtórki z Dworów, nie wchodzę w szczegóły, zaznaczam, że zauważam. Jakby Maas umiała w tworzenie tylko kilku typów bohaterów i za bardzo poza te ramki nie chciała wychodzić. Wyszła dwa razy, raz dla Doriana, który naprawdę ma potencjał ;)
Nieee, Rhysa nie przebija, ale ma w sobie to coś ;)

I powiem Wam, że podobało mi się na tyle, że niebawem wezmę tom kolejny. Podobało się tak, że oceniając pierwszą połowę na 1 gwiazdkę, druga była tak dobra by nadrobić do opinii 6/10 ;)
Także trzeci tom w czytaniu będzie niebawem. Tylko najpierw muszę go znaleźć w czeluściach mojej czarnej dziury zwanej szafą.