Grzęzawisko recenzja

Lubicie powieści, w których pojawiają się niewyjaśnione zagadki sprzed lat? A co temu towarzyszy przeskoki w latach od teraźniejszości do przeszłości? Mnie kręcą takie historie. Niemniej takie książki trzeba uważnie czytać, żeby się nie pogubić. Jak tylko przeczytałam opis książki "Grzęzawisko" to od razu stwierdziłam, że jest to coś dla mnie.

"Las strzegł swoich tajemnic. Złe wspomnienia skradały się między drzewami".

Na mokradłach zostają odnalezione ludzkie kości. Na miejsce zostaje wezwana podkomisarz Aleksandra Lazar i jej partner Błażej. Chociaż łączą ich bliskie relacje to niewiele o sobie wiedzą. Żadne z nich nie ma śmiałości przyznać się do błędów przeszłości. Wszystko wskazuje na to, że kości należą do zaginionego w latach dziewięćdziesiątych Szymona. 23 lata temu młodzież wybrała się do lasu na biwak. Nikt dokładnie nie wie, co się wtedy wydarzyło. Powrót do tej historii okazuje się otwarciem puszki z nieszczęściami, odkryciem wciąż niezagojonych ran. Życie osobiste Oli wymyka jej się z rąk, w pracy jest zależna od decyzji komendanta i do tego wszystkiego powraca koszmar, o którym usiłowała zapomnieć. Skupiona na sobie i swoich rozterkach nie dostrzega problemów innych. Znalezione na grzęzawisku szczątki uruchamiają lawinę pytań, a uczestnicy feralnego biwaku milczą. Nikt nie chce wracać do traumatycznych wydarzeń i katować się wyrzutami sumienia.

"Każdy z nas ma dwa oblicza: to, w którym wychodzimy do ludzi, przylegające do skóry ciasno niczym frak, i drugie, które staramy się przed światem ukryć".

Czy po tylu latach uda się dotrzeć do prawdy i znaleźć odpowiedzi na nurtujące pytania?

To była niezapomniana uczta czytelnicza. Thriller psychologiczny na wysokim poziomie. Świetnie wykreowani bohaterowie i historia, która szokuje. Autor przedstawił sielskie krajobrazy, ukrytej między pagórkami wsi, a to wszystko takie piękne. Niestety pod grubą warstwą lukru kryje się gniot. Ograniczone możliwości, czyjeś niespełnione ambicje i zaściankowe myślenie. Wyparcie i iluzja po to, żeby chronić bliskich. Będąc dzieckiem, widzi się świat z zupełnie innej perspektywy, a zdolność rozróżniania dobra od zła jest zaburzona. Dziecko nie zauważa wad w człowieku, którego kocha. Pamięć bywa zwodnicza i tworzymy fałszywe wspomnienia. Czasami lepiej nie znać prawdy, okazuje się, że łatwiej żyć złudzeniami. Jest to powieść o stracie, traumie, żałobie i nadziei. A zakończenie no cóż, ja mam nadzieję na ciąg dalszy.

Polecam!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl