Dopóki oddycham. Lovro recenzja

„Ja też chronię bliskich”- ile jesteśmy w stanie poświęcić, aby ochronić tych na których nam zależy? Z tym pytaniem mierzymy się w książce tajemniczej M.W. Stilvoy „Dopóki oddycham. Lovro”. Z informacji jakie udało mi się znaleźć jest to debiut literacki polskiej pisarki. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że jest to bardzo mocne wejście na rynek romansów i wątków mafijnych. Rynek jest nim już tak przesączony, ale ta pozycja jest u mnie w pierwszej piątce. Dawno nie czytałam tak dobrej historii między dwojgiem ludzi w świecie mafijnym.

Główną bohaterką jest Lara, która za wszelką cenę pragnie ratować firmę ojca, który kilka miesięcy wcześniej zginął w wypadku samochodowym razem z jej bratem.

Jednocześnie pomoga swojej przyjaciółce Kam, redaktorce, która chce zdobyć dowody przeciwko rosyjskiemu gangsterowi, zajmującemu się handlem ludźmi.

Żadna z dziewczyn nie spodziewa się konsekwencji swoich działań, które pociągną za sobą lawinę tragicznych wydarzeń.

Sprawy tym bardziej się komplikują, gdy na drodze bohaterki staje tytułowy Lovro, który jest właścicielem kancelarii adwokackiej. Zaczyna między nimi iskrzyć od samego początku, wszystkie znaki na niebie mówią, aby uciekać, jak najdalej od tej relacji. Relacja, która od samego początku była śmiertelnie niebezpieczna.

Główni bohaterowie są stworzeni dla siebie, to jak działają na siebie i wspólnie zaczynają funkcjonować we wspólnym świecie budzi wiele pozytywnych emocji. Można odnieść wrażenie, że „nie żyli” do tej pory tylko wegetowali, czekali na siebie.

Cała historia została tak przedstawiona, że na początku odnosimy wrażenie, że wiemy już wszystko na ten temat. Można uznać, że to typowa książka o tematyce miłosnej z wątkiem mafijnym. Jednakże możemy tutaj znaleźć wiele ważnych aspektów, jak miłość ojca do córki i poświęcenie dla niej wszystkiego, co miało dla niego znaczenie. Jednocześnie mamy zestawienie z tym dobrym ojcem prawdziwego kata, którego ciężko nazwać ojcem.

Porachunki mafijne bywają okrutne i zazwyczaj najbardziej cierpią osoby bezbronne, najmniej związane z tym światem.

Nie mogę doczekać się kontynuacji losów głównych bohaterów, a także tych drugoplanowych, bo z nimi też łatwo się związać, a są na tyle ciekawymi bohaterami, że chce się więcej.

To jest debiut z wielkim przytupem, gratuluję sukcesu.