Chłopiec z lasu recenzja

Z dużym zainteresowaniem sięgnąłem po, ostatnio wydaną na polskim rynku, książkę amerykańskiego fenomena powieści sensacyjnych, Harlana Cobena pt.: Chłopiec z lasu. Sylwetki pisarza raczej nie trzeba Wam przestawiać. To od wielu lat uznany pisarz, z którym platforma Netflix podpisała umowy, na mocy których powstanie aż 14 seriali na postawie jego powieści. Szczerze przyznam, że akurat nie przeczytałem jednej z nich W głębi lasu, na której postawie powstał polski serial. Ten bardzo przypadł mi do gustu, a przyznam, że nie jestem jakimś zagorzałym kinomaniakiem. Wiem, że pewnie do tej powieści wrócę. A teraz musimy koniecznie zająć się Chłopcem z lasu.

Muszę przyznać, że... spodziewałem się trochę innej powieści. Na początku myślałem, że będzie tu więcej o tym, że pewne dziecko zaginie i przez wiele lat będzie poszukiwane, że odnajdą go rodzice i będzie to szczęśliwy happy end. Oczywiście, jak to u Cobena bywa, wszystko miało się rozstrzygnąć w ostatnim rozdziale, w ostatniej scenie, a najlepiej w ostatnim zdaniu. A jednak całkowicie się pomyliłem. Mały chłopiec przerodził się w dorosłego mężczyznę, który raczej całe życie będzie walczył ze swoje przeszłością.

On sam jej do końca nie rozumie, nie jest w stanie sobie przypomnieć, dlaczego został znaleziony w Stanowym Parku Krajobrazowym Ramapo Mountain w hrabstwach Bergen i Passaic w stanie New Jersey. Ciekawe jest to, że rozumiał, co do niego się mówi, lecz sam niewiele mówić, wręcz nic. Ciekawe jest również to, że nikt go nie szukał, nikt nie zgłaszał, że zaginęło dziecko. Wtedy był rok 1986.

30 lat później Wilde, bo tak ma na imię. Nie wiem, czy ktoś tak go nazwał, czy po prostu tyle zapamiętał ze swojego dzieciństwa (może umknęło mi to przy czytaniu - przepraszam), wiedzie spokojne życie na uboczu w swoim specjalnie skonstruowanym mieszkanku na... 7 metrach kwadratowych. Okazuje się, że pewnego dnia otrzymuje informację, że w niedalekiej okolicy zgłoszono zaginięcie dziewczynki. Naturalnie włącza się w poszukiwania.

I myślę, że o samej treści wiele więcej nie powinienem napisać, by nie zepsuć tego, co wymyślił pisać, by zainteresować czytelnika. Jest tu trochę polityki, młodzieńczych zadurzeń, a nawet takich bardzo, bardzo dojrzałych w wieku, w którym raczej o miłości i o motylkach w brzuchu się nie myśli. Są wyraziste postaci jak Hester Crimstein, którą ja sam obdarzyłem sympatią, a także jej wnuk Matthew. Są też takie, których niekoniecznie polubimy, bo wiadomo, muszą być jakieś czarne charaktery.

Może nie jest to najlepsza powieść amerykańskiego pisarza, ale dla fanów talentów autora, większości książka przypadnie do gustu. Tak na 4 z małym plusikiem.