Życie za życie recenzja

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest stracić swoje dziecko? Myśleliście o tym, czy po śmierci dziecka oddalibyście jego organy? Mało kto się nad tym zastanawiam, żyjemy myśląc że my i nasi bliscy jesteśmy wieczni, oczy otwierają nam się dopiero w momencie choroby, tragedii wtedy decyzje musimy podjąć szybko, bez dogłębnej analizy. Przekazanie organów bliskiej osoby po jej śmierci komuś kto ich potrzebuje to bardzo odważne i szlachetne zachowanie godne podziwu, niestety decydując się na taki krok musimy pamiętać, że przekazując na przykład serce tak jak to się stało w powieści to biorca nie jest dawcom, nie mamy do niego żadnych praw a relacja jeżeli taka przypadkiem się nawiąże między rodziną dawcy a biorcą to w 90% nie jest zdrowa relacja.

Mamy dwie matki, dwie córki, jedno serce to nie wróży nic dobrego.
Alison bo tak nazywa się jedna z bohaterek jest matką Amelii, dziewczynki która traci życie przez niedopatrzenie matki. Rodzice Amelii postanawiają oddać organy po jej śmierci. Alison jest to dojrzała kobieta, mieszkająca w pięknym domu wraz z mężem i co drugi tydzień pasierbem - Olivierem. Prowadzi dostatnie życie, niczego jej nie brakuje jedynie tego by Amelia wróciła.
Iselin to imię drugiej bohaterki, również matki. Niestety życie jej nie oszczędzało, została młodą matką- Kai. Przez chorobę córki musiała porzucić swoje marzenia o karierze jako artystka w Paryżu i wyjechać do Norwegii gdzie w obskurnym mieszkaniu czekała na śmierć innego dziecka by jej własne mogło żyć. Dziewczynka dostaję tak wielki dar od życia jakim jest nowe serce. Iselin wraca do swojej pasji i zaczyna sprzedawać swoje dzieła w mediach, oraz decyduje się na udzielenie wywiadu o szansie jaką dostaję jej córka. W tym samym czasie Alison wraz z pasierbem zaczynają rozmawiać i myśleć o zjawisku jakim jest pamięć komórkowa, Olivier trafia na artykuł o Kai i już wiedzą że to nie przypadek osoba, że serce należące kiedyś do Amelii teraz należy do Kai. Alison pod pretekstem chęci zakupu obrazów od Iselin nawiązuje z nią kontakt i już wiadomo, że nie skończy się to dobrze.

Książka trafiła w moje ręce jako kryminał, jednak ja nie określiłabym jej tym mianem, brakuje w niej pędu, motywu, zbrodni. Nazwałabym ją raczej obyczajówką z dobrze zarysowanym tłem psychologicznym bohaterek. Narracja prowadzona w formie jednoosobowej na przemian oczami Iselin i Alison, co pomaga czytelnikowi poznać ich emocje i wczuć się w ich rolę. Nietuzinkowy pomysł na fabułę to kolejny duży plus. Polecam po nią sięgnąć każdemu kto szuka czegoś innego, nie szablonowego.