Jej pierwszy błąd recenzja

Alice Davies jawi się jako kobieta sukcesu, jednak dramatyczna strata pierwszego męża i ojca jej dziecka odcisnęła na niej głębokie piętno. Po ciężkiej depresji udaje się jej wrócić do względnej normalności, po raz kolejny wychodzi za mąż i ponownie zostaje mamą. Idylla nie trwa długo i pojawiają się nowe problemy, które dominują jej poukładane życie. Prawdopodobny romans jej męża wzmaga w kobiecie dawne lęki i powoduje nawrót traumy. Czy Alice uda się wyjaśnić dziwne zachowanie swojego partnera? I jaki udział w sprawie będzie mieć jej oddana przyjaciółka?

Plusów w tej pozycji dopatrzyłam się niewiele, jednak najważniejszym z nich jest sporadyczne napięcie, jakie niekiedy udało się autorce wypracować. Wybrane wątki czytałam z zainteresowaniem, kierowana ciekawością ich rozwiązania, które co prawda rzadko kiedy były zadowalające, ale mimo to za napięcie mały plus muszę uwzględnić. Rodzaj zastosowanego oszustwa (które ku mojemu zdziwieniu nie było klasyczną zdradą) odrobinę podratowało prostotę tej historii. Z pewnością niektórym czytelnikom obraz silnych kobiet, które w tak banalny sposób mogą zostać zmanipulowane będzie wydawał się mało realny. Osobiście się do tego grona nie zaliczam i takie przedstawienie sytuacji uważam za spory walor.

Największym minusem „jej pierwszego błędu” jest zbytnia przewidywalność fabuły. Mimo towarzyszącego mi napięcia podczas lektury, kiedy to liczyłam na jakiś zaskakujący zwrot akcji – zawsze zamiast niespodzianki pojawiało się rozczarowanie. Kreacja bohaterek była dla mnie dość bezpłciowa, dopiero w ¾ książki zaczęłam zauważać istotne różnice pomiędzy Alice a Beth, wcześniej granica pomiędzy nimi była niemal całkowicie zatarta. Dialogi były w moim uznaniu płytkie i całkowicie sztuczne. W sytuacjach skrajnych, kiedy życie się niemal „sypie” mało kto posługuje się tak poprawnym i pozbawionym wulgaryzmów słownictwem. Wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że autorka sama siebie cenzurowała i bała się oddać tutaj emocje bardziej soczystym językiem, co ujmowało bohaterkom, jak i fabule autentyczności.

Lektura tej książki przypomniała mi moją licealną słabość do harlequinów, jednak po przeczytaniu zakończenia porównanie „jej pierwszego błędu” do wspomnianej klasyki byłoby trochę nie na miejscu. Harlequinowskie romanse miały w sobie chociaż nutkę finezji i jakiś rodzaj zmysłowości, z kolei powieści spod pióra Sandie Jones bliżej do papierowej wersji tanich brazylijskich telenoweli. Tę pozycję mogę polecić niewymagającym czytelnikom lub osobom, które szukają prostej, odmóżdżającej historii do pochłonięcia w dwa wieczory.