Jesień zapomnianych recenzja

Anna Kańtoch "Jesień zapomnianych",

Mimo że to ostatnia część pełnej ludzkich tajemnic trylogii, cieszę się, że choć to moje premierowe spotkanie z tą serią, zdecydowałam się sięgnąć po książkę. Okazuje się bowiem, że rozpoczynająca się w 1966 roku opowieść stanowi preludium do dalszych tomów i spraw, którymi zajmie się Krystyna Wojciechowska/Lewińska w przyszłości, będąca jednocześnie całkowicie odrębną historią, nie dającą w ogóle poczucia, że nieznajomość poprzednich tomów obniża w jakikolwiek sposób jakość lektury. Wręcz przeciwnie. Intryguje już od pierwszej strony, aby błyskawicznie wciągnąć czytelnika w odmęty historii wielowarstwowej i zawierającej mnóstwo niewiadomych.

Tak jak złożona z wielu niewiadomych i niedopowiedzeń lokalna zagadka Drugich Szopienic, bez reszty pochłonie młodziutką studentkę prawa Krystynę i początkującego dziennikarza Łukasza, tak od samego początku nie da również spokoju czytelnikowi. W czasach kiedy w Zagłębiu grasuje Wampir, na którego koncie znajdzie się dwadzieścia jeden ofiar, Drugie Szopienice muszą zmierzyć się z kilkoma tajemniczymi śmierciami, które na pierwszy rzut oka nie miały prawa się wydarzyć. A jednak. We tle rozgrywać się będzie również osobisty dramat rodziny Wojciechowskich, ponieważ brat Krystyny, po mającej miejsce w górach tragedii, zostanie uznany za zaginionego.

Misternie utkany klimat małej osiedlowej społeczności, w której wielu z jej członków zna się bądź chociażby sporadycznie się widuje, jest doskonałym miejscem do ukrycia się potencjalnego winnego. A stający twarzą w twarz, początkowo z przygodą, a zaraz potem z misternie uknutą przez autorkę intrygą Krystyna i Łukasz, muszą stać się uważanymi obserwatorami, bystrymi słuchaczami i dobrymi psychologami, by doprowadzić swoje lokalne śledztwo do końca. Bo w Drugich Szopienicach tajemnica goni tajemnicę, bo tutaj wszyscy widzą i wiedzą więcej, choć nie wszyscy chcą ujawnić prawdę, a niespieszność akcji jest tylko dodatkowym atutem tej opowieści . Jestem pod wrażeniem.