Jesień zapomnianych

Uczciwie rzecz ujmując Pani Kańtoch pisarką dobrą jest i książki dobre pisze. Niniejszy wolumen to powieść kryminalna czasów PRL, które, co już udało mi się na podstawie poprzednich powieści ustalić, są u Tej Autorki jakościowo dobre. Książka z fabułą niespiesznie, mozolnie rozwijaną, dobra jest do tramwaju czy pociągu, bo w razie dystrakcji jakiejś – nic na nie umknie, bo i nie ma co umykać. Dużo gadania przy dość ciekawe nakreślonej lokalnej społeczności i interesująco napisanych postaciach. Oczywiście, niektóre mogły by być bardziej stonowane, inne bardziej wyraziste. Ksiażka jest jednak wklejona w cykl, co jest dość basurdalne, gdyż poza główną bohaterką raz młodą, a raz starszą dużo, aż do bycia starą, nie ma żadnej skonkretyzowanej ciągłości. Więc zabawne. Aha i opisywany „ostatni tom cyklu” nie wyjaśnia sprawy z pierwszego tomu cyklu. No jeśli przyjąc kilka mimochodem zdań wtrąconych, to tak se. Więc tak, jest dobrze. Ale z butów nie wysadzi .

Uff, ależ nuda! Trzecia część historii o Krystynie Lesińskiej, oczywiście najsłabsza ze wszystkich. Piszę „oczywiście”, bo ostatnio wszyscy, czytani dotąd przeze mnie, polscy autorzy kryminałów cierpią na niemoc twórczą. Akcji nie ma w zasadzie żadnej, nie ma też, tak charakterystycznego dla książek Anny Kańtoch, nastroju. Klimatu lat 60- tych autorka w ogóle nie czuje, bo nie było jej wtedy jeszcze na świecie. Nie powinna się więc w ogóle za ten okres brać, lub zrobić solidny research. Jedynym akcentem świadczącym o tym, że akcja dzieje się 50 lat temu a nie współcześnie jest, wspomniany dwukrotnie film „Lekarstwo na miłość” i sukienka w geometryczne wzory. Trochę to mało, niestety. Rozwiązanie zagadki zaginięcia brata głównej bohaterki niesatysfakcjonujące, sugeruje czwartą część. No tak, została jeszcze zima. Nie wiem, czy będę czytać.

Ponieważ każdy kolejny tom serii o Krystynie Lesińskiej ukazuje coraz to wcześniejsze wydarzenia, niewykluczone, że gdyby powstała czwarta część, to ujrzelibyśmy Romka żywego... Żarty żartami, ale niestety w mojej ocenie każdy kolejny tom jest słabszy. "Wiosna zaginionych" była ciekawa, taka inna - podobała mi się kreacja starszej pani, która jednak miała doświadczenie w sprawach kryminalnych. W "Jesieni zapomnianych" poznajemy Krystynę jako młodą kobietę, dopiero szukającą życiowej drogi.
I niby wszystko jest ok, wątek kryminalny jest dość sprawnie poprowadzony, czytelnik zdobywa też kolejny fragment układanki dotyczącej zniknięcia Romka (choć nadal nie wiemy, co się wydarzyło). Ale jakieś to wszystko takie mało zajmujące, ot kolejny kryminał do przeczytania i zapomnienia...

Trylogia o Krystynie Wojciechowskiej napisana przez Annę Kańtoch od tyłu, za mną. Przeczytałam tom trzeci, w którym późniejsza pani policjantka z dochodzeniówki, obecnie, jest ledwie studentką prawa i dość nie specjalnie dogaduje się z rodzicami. Zresztą i prawo studiuje tak sobie, bez zbytniego przekonania, że właśnie prawnikiem chce zostać.

Jest rok 1966, październik i Krysia właśnie bierze udział w pogrzebie kolegi swojego zaginionego brata, Romka. Tak ten tom się zaczyna. Potem Krysia zostaje "wciągnięta" w dziwne amatorskie śledztwo prowadzone przez dziennikarza, wcale nie śledczego. Dziwna seria samobójstw młodych chłopców, bardzo młodą studentkę prawa ciekawi, zwłaszcza że domniemani samobójcy wieszają się w dziwny sposób...

Mnie też to śledztwo bardzo zaciekawiło. Intryga kryminalna jest naprawdę zajmująca i nieźle pogmatwana. Z tego, ostatniego zresztą tomu, dowiedziałam się też, mniej więcej w przybliżeniu co mogło się stać z Romkiem. Natomiast sprawa ginących w pierwszym tomie psów nadal nie została wyjaśniona.

Jednak i tak, moim skromnym zdaniem, kryminały tej autorki są zdecydowanie lepsze niż jej opowiadania z pogranicza magii, czy fantasy. "Diabeł na wieży", zupełnie mi nie podszedł. Tak więc, jeśli Anna Kańtoch, to tylko historie kryminalne. Mimo że to tom najsłabszy z całej trylogii.

Trzecia i już ostatnia część trylogii od Pani Anny Kańtoch z Krystyną w roli głównej. Jak zawsze jestem pod wrażeniem i "Jesień Zaginionych" połknęłam w jeden weekend. Jest naprawdę dobra, mroczna i trzyma nas w napięciu do samego końca!

Tym razem przeniesiemy się do roku 1966 i razem z główna bohaterką oraz początkującym dziennikarzem będziemy próbowali rozwikłać pewną tajemnicę. W miejsce od lat dochodzi do samobójstw młodych mężczyzn - fakty pokazują nam jednak, że ktoś w tych zbrodniach może maczać palce, a wszystko nie wygląda tak łatwo, jak mogłoby nam się wydawać. Szybko okazuje się, że w całość może być również zamieszany brat kobiety, który, jak dobrze pamiętamy zaginął kilka lat temu na wędrówce w górach.

Autorka potrafi budować niesamowite historie i bardzo dobrze kreować swoich głównych bohaterów. Tutaj nic nie dzieje się przypadkowo! Akcja jest spokojna, narasta powoli i szybko nas wciąga w swoje sidła. To nie jest krwawy i szybki kryminał, tylko powieść na dłuuuugie czytanie. Jest naprawdę bardzo dobra i ja jestem fanką pióra Pani Anny Kańtoch!

Jest rok 1966, a Krystyna jest studentką prawa. Trzy lata wcześniej w tajemniczych okolicznościach w górach zaginął jej brat Roman. Na Katowickich Drugich Szopienicach jej znajomy odbiera sobie życie. Okazuje się ze to nie pierwsze tajemnicze samobójstwo do jakiego dochodzi w okolicy. Sprawą wcześniej interesował się Roman, więc w nadziei że sprawy się łączą Krystyna pomaga lokalnemu dziennikarzowi dojść do prawdy.

"Jesień zapomnianych " to nieśpieszna historia, która toczy się swoim rytmem. Całość jest pełna tajemnic rodzinnych i niedopowiedzeń. Mimo, iż z pozoru wątki nie współgrają za sobą, autorka wodząc jednocześnie czytelnika za nos połączyła je w niezwykle ciekawy sposób. Ciekawi i autentyczni bohaterowie są dodatkowym plusem. Opowieść czyta się z zapartym tchem chcąc poznać zagadkę samobójstw ale i tajemnice zaginięcia Romana. To zdecydowanie książka warta uwagi.

Ostatni tom trylogii o Krystynie Lesińskiej jest bardzo dobry. Akcja książki wciąga od samego początku, fabuła nie nudzi, wręcz przeciwnie, z każdym rozdziałem chce się więcej i więcej. Po cichu mam nadzieję, że jednak nie jest to koniec tej fantastycznej kryminalnej przygody. Cykl o emerytowanej ex-policjantce uważam za jeden z lepszych polskich kryminałów. Jeśli nie znacie serdecznie polecam nadrobić zaległości, bo zwyczajnie warto! :)

"Jesień zapomnianych" to trzeci i zarazem ostatni tom trylogii od Anny Kańtoch.

Wraz z główną bohaterką cyklu, Krystyną Lesińską cofamy się w czasie do roku 1966, kiedy pomaga lokalnemu dziennikarzowi w prywatnym śledztwie dotyczącym podejrzanych samobójstw.
Karol jest pią­tym męż­czy­zną z katowickichDru­gich Szo­pie­nic, który po­peł­nił sa­mo­bój­stwo bez żad­ne­go wy­raź­ne­go po­wo­du. Wszy­scy byli wpo­dob­nym wieku. Iwszy­scy za­koń­czy­li swoje życie wtaki sam spo­sób: wie­sza­jąc się.
Brat Krysi twierdził, że to nie może być przypadek. Niestety zniknął bez wieści podczas wyprawy z przyjaciółmi w Tatry. Czy obie te sprawy jakoś się ze sobą wiążą?

Zagadka samobójstw jest doprawdy niezmiernie interesująca, dałam się porwać amatorskiemu śledztwu prowadzonemu przez Krystynę, a najbardziej podobał mi się właśnie realizm w jej postępowaniu. Autorka w zawiłą kryminalną intrygę zręcznie wplotła pytania o zadziwiające zdolności ludzkiej psychiki. Jak wiele potrafimy zracjonalizować, wybaczyć, zapomnieć, a ostatecznie po prostu wyprzeć, żeby żyć dalej?
Umiejscowienie akcji w nieodległych mojemu miejscu zamieszkania, znanych mi terenach w czasie, gdzie tuż za rogiem grasował seryjny i nieuchwytny zabójca kobiet - Wampir z Zagłębia, stanowiło dodatkowy smaczek. Pisarka doskonale oddała szarość i mrok jesieni na Śląsku. Choć akcja toczyła się niespiesznie, to jednak poczułam się w nią zaangażowana, a cierpienie bliskich ofiar obudziło we mnie spo...

Cała seria dostępna w aplikacji @empikgo jako #ebook i #audiobook

Nie tylko tom trzeci, ale również dwa wcześniejsze przeczytałam z ogromną przyjemnością.
Anna Kańtoch zbudowała bohaterkę, która mnie fascynuje. Dodatkowo pokazała ją w niecodzienny sposób, tak jakby od końca. Z każdym kolejnym tomem cofamy się w czasie i Krysia jest coraz młodsza.

Tym razem dostałam serię tajemniczych samobójstw.

Mnie kupuje ta historia, jej klimat i wielowątkowość. Dostałam rasowy kryminał w którym prawda miesza się z kłamstwem a wszystko jest obleczone tajemnicą sprzed lat.

Autorka potrafi zaczarować słowami. Opowieść wbija się w głowę i nie chce z niej wyjść.

Bohaterowie bogato zbudowani, mimo, że warstwa obyczajowa nie dominuje. Tutaj sednem jest zbrodnia lub może jej brak. To z Krysią próbowałam rozwiązać tę zagadkę i powiem, że nam się udało.

Wydawałoby się, że cofanie w czasie z tomu na tom może być ryzykowne, bo przecież znam już to co było, w końcu czytałam pierwsze dwa tomy. Jednak nic bardziej mylnego. Dałam się zaskoczyć i mogłam poznać przyszłą policjantkę z całkiem innej strony.

Takie książki lubię!!! Klimatyczne, momentami mroczne, intrygujące i doskonale napisane, bo pióro ma Autorka świetne. Tak świetne, że gen czepiacza trzasnął drzwiami ze złości.

Polecam!!!!!

Z przykrością stwierdzam, że trylogia o Krystynie Lesińskiej autorstwa Anny Kańtoch już za mną. Po lekturze "Wiosny zaginionych" długo czekałam na kolejne części, a tymczasem okazało się, że kiedy już otworzyłam pierwszą z nich, pochłonęłam obydwa tomy w trzy dni...

Akcja "Lata utraconych" rozpoczyna się w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym dziewiątym roku. Krystyna Lesińska przeżywa osobistą stratę, jednak nie poddaje się rozpaczy. Nie jest jej lekko zaakceptować śmierć męża, bo tego się raczej zrobić nie da, jednak postanawia nie zamykać się w czterech ścianach. Kiedy dostaje telefon o morderstwie w leśniczówce Pogański Młyn, natychmiast rusza na miejsce. Nie spodziewa się nawet tego, co tam zastanie. Tymczasem okazuje się, że piękne miejsce w lesie stało się świadkiem krwawej zbrodni. Ktoś zamordował w bestialski sposób cztery osoby z pięcioosobowej rodziny: rodziców i dwie ich córeczki. Przeżył jedynie najstarszy syn. Sprawa robi się jeszcze bardziej intrygująca, kiedy okazuje się, iż ocalały chłopak to dziecko, które dwanaście lat wcześniej zniknęło w górach i dopiero niedawno się odnalazło. Czy dawna sprawa porwania ma związek z masakrą w lesie? Czy Kuba będzie w stanie powiedzieć, kto zabił jego cudem odzyskaną rodzinę?

"Jesień utraconych" to finał trylogii. Cofamy się do tysiąc dziewięćset...

Recenzja „Jesień zapomnianych”.

Sięgając po tę książkę, nie miałam świadomości, że to kolejna cześć całej serii. Czy miało to wpływ na mój odbiór? Nie. Tę część można spokojnie czytać nie znając poprzednich książek autorki.

Po to tej lekturze nabrałam zdecydowanie ochoty na nadrobienie wcześniejszych części!

Co do samej książki, jest utrzymana w bardzo ciekawym stylu. Sytuacja rozwija się stopniowo wciągając nas coraz bardziej. Bohaterzy są wyraziści i sprawiają, że chcemy ich poznać lepiej, zaprzyjaźnić się i kibicujemy im. A przynajmniej ja tak miałam z Krysią.

Doskonale skonstruowana zagadka, nietypowe elementy. Wspólny mianownik. Trochę zaskoczyło mnie rozwiązanie głównego problemu… może lekko rozczarowało? Myślę, że gdyby okazało się zgoła inne było by dla mnie to dużo bardziej satysfakcjonujące ale nie zmienia to tego, że sama historia napisana jest bardzo dobrze!

Wielki plus za używanie „znaków”, które sprawiły, że bohaterka coraz bardziej drążyła i zagłębiała się w całej sytuacji. Nie mogę się doczekać kolejnych książek od Anny Kańtoch.

Zdecydowanie uczta dla osób lubiących się w kryminałach.

Moja ocena to 9/10.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu.

Ciekawa, trzymająca w napięciu opowieść. Historia rozgrywa się w Polsce, więc autorka opisuje nasze realia. Bohaterowie są bardzo uparci i dążą do wyznaczonego celu, mimo że sprawa nie jest łatwa, a miejscowość jest mała i ludzie żyją w hermetycznym społeczeństwie. W takim przypadku wiadomo, że nawet jeżeli ktoś widział cokolwiek, co pomoże bohaterom, nie za bardzo będzie chciał o tym rozmawiać.
Zagadkowa fabuła, w której autorka wszystko dobrze dopracowała, tworząc spójną całość, która naprawdę wciąga.