Samotnia

Fabuła zapowiadała się ciekawie i wciągająco, jednak całość była zbyt monotonna, a jej bohaterowie mało barwni. No i to nieco odbiegające od ogółu, zakończenie- mocne i nieobliczalne. Mimo to, z chęcią sięgnę po pozostałe powieści Kańtoch.

Autor kryminałów Leon Cichy budzi się w szpitalu po wypadku. Niestety nie dość że stracił wzrok to jego żona, którą poślubił krótko przed wypadkiem, prawdopodobnie nie jest osobą, za którą się podaje. Problem polega na tym, iż nikt z bliskich mu osób nie może potwierdzić jego przypuszczeń, gdyż ślub wziął z nowo poznaną dziewczyną, której nikt nie widział. W wyniku wypadku stracił również częściowo pamięć, a rzeczywistość miesza się mu ze scenami z napisanych książek...

„Samotnia” to świetnie skonstruowany thriller z elementami kryminału, który wciąga od pierwszych stron. Nic w tej historii nie jest takie, jak się wydaje i wraz z bohaterem błądzimy po omacku próbując dowiedzieć się co się stało. Wyjątkowo oryginalny sposób narracji, który jest przedstawiony w formie nagrań powoduję, iż możemy jeszcze głębiej wczuć się w całą sytuację, a jednocześnie dodaje jej autentyczności. Czujemy jego emocje i doświadczamy rozterek. Dostrzegamy również jak zwyczajne do tej pory czynności stają się sporym problemem.

„Samotnia” to historia o zaufaniu, samotności i najgłębiej skrywanych pragnieniach, która nie daje o sobie zapomnieć. Wraz z bohaterem docieramy do prawdy, która szokuje. Do tego lekkie pióro autorki powoduje, że przez książkę się wręcz płynie.

Annę Kańtoch poznałam dzięki serii kryminałów jakie bardzo polubiłam. Tym razem dostałam do ręki thriller.

Leon, autor kryminałów, zostaje potrącony przez samochód, w wyniku wypadku traci wzrok. Jakby tego było mało, jest zdania, że kobieta, która towarzyszy mu w szpitalu nie jest jego żoną, choć właśnie za nią się podaje.

Wyobraźcie sobie las w nocy, jesteście w nim sami, ciemno, że oko wykol, słyszycie kroki, ale nikogo nie powinno tam być oprócz Was. Nie wiecie czy uciekać, a jeśli tak, to najlepiej w jakim kierunku? Czujecie, że osoba za Wami nie ma dobrych zamiarów... Czujecie to? Ten strach jaki Was ogarnia, przerażenie, momentami zahaczające o panikę. Tak czułam się przez całą książkę. Autorka stworzyła fenomenalny klimat, pełen mroku, duszny, tajemniczy, oplotła go na dodatek niepewnością i słabością.
Ja nie czytałam o Leonie, ja nim byłam. Zagubiona w codzienności, która która stała się ciemnością budzącą obawę i lęk.
Jak ja dałam się wkręcić, jak ja weszłam w ten klimat!!!

Anna Kańtoch jest niewiarygodna. Z monologu jednego bohatera stworzyła książkę od której nie można się oderwać. To Leon i jego pomysł na nagrywanie gra tu pierwsze skrzypce. Jego walka o prawdę przy tak możliwościach fizycznych, przy takiej zależności od innych i rodzącym się do nich coraz większym braku zaufania. Rodzi się w czytelniku myśl, jak bardzo przemawia tu wyobraźnia bohatera? W końcu pisze on powieści kryminalne.

Autorka nic nie pozostawi...

„Samotnia” Anny Kańtoch to jej debiut w gatunku thrillera psychologicznego, którym udowodniła, że i w nim odnajduje się doskonale! Jej historia opiera się na świetnej kreacji postaci, która, jak na thriller psychologiczny przystało, jest równocześnie narratorem. To Leon, poczytny autor kryminałów, który uległ wypadkowi, w wyniku którego stracił wzrok. Wcześniej skupiony na powrocie do sprawności fizycznej nie koncentrował się specjalnie na niczym innym, teraz jednak coraz mocniej przekonany jest, że osoba, która się nim zajmuje, nie jest jego świeżo poślubioną młodą żoną... To jest punkt wyjściowy zagadki, która prowadzi nas w mocno nieoczekiwane rejony, zagadki, która choć przedstawiona dosyć spokojnym tempem, nagle wciąga tak, że powiedzenie ‘jeszcze tylko jeden rozdział...’, tak dobrze znane nałogowym czytelnikom, znajduje tutaj swoje wyraźne odbicie. Różnej długości rozdziały, a raczej nagrania, które w teorii na bieżąco nagrywa Leon, dodają poczucia, że wszystko może się zdarzyć, tym bardziej, że relacjonuje to nam bohater, który nie widzi, więc jego odbiór rzeczywistości jest nagle tak inny niż nasz. Autorka świetnie tę przemianę oddała, czytelnik aż czuje najpierw bezradność Leona, by w końcu przejść do akceptacji i próby przystosowania się, odzyskania poczucia sprawczości. To książka, która czaruje tajemniczą atmosferą, wciąga w wir wydarzeń i zmusza do kilku ciekawych refleksji, o których raczej nie rozmyślamy na co dzień. Naprawdę świetny debiut gatunkowy, gorą...

Na książki od Anny Kańtoch nie trzeba mnie namawiać, to jedna z tych pisarek, na której historie oczekuję z wielką niecierpliwością. I zawsze, ale to zawsze — warto.

W wyniku wypadku sławny pisarz Leon Cichy traci wzrok. Ma też problemy z pamięcią. Ale prawdziwe schody zaczynają się dopiero wtedy, gdy mężczyzna zaczyna wątpić, czy podająca się za jego żonę kobieta, naprawdę nią jest.

Fabuła od razu rozbudza naszą ciekawość, podzielona nie na rozdziały, lecz nagrania, krótkie i rzeczowe, które nadają tempa i tak dynamicznej już akcji. Razem z Leonem pragniemy rozwiązać wszystkie spowijające go tajemnice. Kim jest kobieta, która twierdzi, że jest jego żoną i jakie są motywy jej postępowania? A co istotniejsze, co stało się z prawdziwą Julią?

Autorka niezwykle realistycznie oddała trudności, na jakie napotyka niewidoma osoba, próbująca przeprowadzić śledztwo na własną rękę. Problem w tym, że nikt nie wie, jak wyglądała Julia, więc na wszystkie wątpliwości ze strony mężczyzny znajomi i bliscy reagują niedowierzaniem. Komu zaufać, gdy nikt nie daje wiary twym słowom, a może to pierwsze objawy szaleństwa... Wspomnienia mieszają się z treścią tworzonych przez niego książek, co jest prawdą, a co fikcją? Pisarka zrzuca na człowieka bomby w postaci niespodziewanych plot twistów, które wywołują szok i niedowierzanie, i wciąż niczego nie wyjaśniają. Przeciwnie powodują jeszcze większy galimatias. Atmosfera jest gęsta od kłamstw, sekretów i niedomówień, a n...

Bardzo dobre połączenie kryminału z thrillerem. Historia Leona zaciekawiła mnie od pierwszej strony. W trakcie czytania próbowałam domyślić się, o co w całej intrydze z podmienioną żoną i morderstwem chodziło. Gdy już wydawało mi się, że wszystko rozgryzłam, autora na końcu potrafiła mnie zaskoczyć. Co oczywiście jest plusem. "Samotnia" to moja pierwsza styczność z twórczością Kańtoch, ale po tym jak dobrze mi się ją czytało, z chęcią sięgnę po jej poprzednie książki.

Świetna! Książka pochłonięta w kilka godzin. Wciąga od pierwszych stron i ciężko jest się od niej oderwać nawet na chwilkę!

Leon Cichy budzi się w szpitalu. Jest skołowany, nie wie, co się dzieje, a jego oczy zasłonięte są kawałkiem materiału. Obok niego lekarz mówi mu, że miał wypadek, a obca mu kobieta twierdzi, że jest jego nowo poślubioną żoną. Czy rzeczywiście stracił pamięć? Mimo upływającego czasu nic nie jest lepiej. Cały czas ma problemy z pamięcią, a Joanna, która wraca z nim do domu, cały czas wydaje mu się podejrzana.

Jest sam - nie potrafi odnaleźć się w ciemności, która go otacza, dojście z pokoju do kuchni zajmuje mu zdecydowanie za dużo czasu, a do tego jego głowa zaczyna podsuwać mu niepokojące myśli. Szuka pomocy wśród bliskich, niestety na darmo - są przekonani, że "coś" sobie uroił i nie za bardzo rozumieją jego obawy. Nagle błysk - różowy krawat w słonie, to artefakt zbrodni z przeszłości! Kto jej dokonał i jaką rolę odegrał we wszystkim Leon. Powoli zaczniemy razem z nim docierać do sedna!

Wielowątkowy kryminał, który trzyma nas w napięciu dosłownie do ostatniego słowa! Już jak mamy jakieś podejrzenia, to i tak szybko okazują się one złudne. Pikanterii dodaje otaczający naszego głównego bohatera mrok - sami zaczniemy go odczuwać!

W "Samotni" poznajemy Leona Cichego - popularnego autora kryminałów - który w wyniku tragicznego wypadku traci wzrok. Całkowicie zależny od młodziutkiej żony zaczyna coraz bardziej wątpić w to, aby mieszkająca z nim osoba była tak naprawdę jego wybranką...

Bardzo cenię w tej książce oryginalność konceptu fabularnego. Nie spotkałam dotąd podobnej historii. Swoisty minimalizm izolacyjnego zamknięcia i zagubienia głównego bohatera jest zaskakująco sporym polem do popisu dla niepokojących zdarzeń. Lekturze towarzyszy nieustający dreszczyk napięcia przed tym, co nieznane.

Bardzo mi się spodobał styl prowadzenia narracji w formie nagrywek Leona. Dało to dużo autentyzmu jego przemyśleniom, a przy tym wyjątkowo oddziaływało na wyobraźnie. Dodatkowo ten zabieg pozwolił dogłębnie poznać bohatera i wczuć się w jego emocje, poczuć je razem z nim.

Wszelkie teorie na to, jaka będzie puenta wydarzeń, zostają przez autorkę zdementowane w emocjonującym finale. Misternie sklejone elementy układanki tworzą bardzo kreatywny i zapadający w pamięci obraz.

Zdecydowanie polecam. Książka pióra pani Kańtoch jak zwykle na najwyższym poziomie :)

Autor: Anna Kańtoch

Leon jest autorem kryminałów i miał wszystko. Jego pierwsza książka stała się bestsellerem i poślubił swoją dziewczynę. Wszystko zmienia się, gdy jego żona żąda rozwodu. Wyjeżdża, ale już pierwszego dnia doznaje wypadku w skutek, którego traci wzrok. Dziwi go to, że nowa wybranka pojawiła się w momencie kiedy był nieprzytomny. Co to wszystko ma znaczyć?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Anny i już wiem, że nie ostatnie. Książka bardzo mi się spodobała. Była dla mnie nieprzewidywalna. Wciągnęła mnie od pierwszych stron. Autorka ma bogaty i ciekawy styl pisania. Nie przeszkadzały mi nawet momenty, gdzie było trochę ciągłego tekstu.

„Samotnie” czyta się bardzo szybko, a zakończenie szokuje. Nigdy bym nie obstawiała takiego finału. Wszystko było dla mnie zrozumiałe. Akcja toczyła się swoim tempem. Nic nie było wciskane, czy przyśpieszane na siłę za co daje duży plus.

Książka jest na pewno warta przeczytania!

Leon Cichy - autor popularnych kryminałów uległ wypadkowi, w skutek którego stracił wzrok. Kiedy odzyskuje świadomość w szpitalu, przy jego łóżku czuwa kobieta. Lekarze mówią, że jego żona przez cały czas była przy nim. Jednak Leon zaczyna mieć wątpliwości, kto tak naprawdę z nim jest. Z pierwszą żoną rozwiódł się jakiś czas temu. I to nie jest ona. Z nową ukochaną, Julią dopiero co planował wspólne życie. Ale to też nie jest ona. Sytuacja robi się creepy, gdy podająca się za Julię, w rzeczywistości zupełnie obca kobieta wraca z nim do domu i troskliwie się nim opiekuje. Leon uwięziony w Samotni właściwie od razu postanawia dowiedzieć się co jest grane. Stracił wzrok a nie rozum, rozpoczyna więc prywatne śledztwo ...

"Samotnia" Anny Kańtoch jest dość zawiłą, skomplikowaną opowieścią dlatego muszę uważać, żeby nie zdradzić Wam za wiele. Ale zdecydowanie warto wyróżnić w tej książce najbardziej interesujące aspekty:
▪️ główny bohater jest niewidomy - jego perspektywa pozbawiona jest tego jednego zmysłu ale posługuje się on sprawnie innymi. Możemy odczuć jego niepewność, frustracje, strach. Nasza wyobraźnia działa razem z jego.
▪️prywatne śledztwo bez większego udziału policji, które prowadzi pisarz kryminałów ale z pomocą bliskich, zaufanych mu osób.
▪️ izolacja, dom na odludziu - tytułowa Samotnia.
▪️ wątek fałszywej tożsamości, oszustwo.

Wszystkie te elementy składają się w historię pełną tajemnic. Aby dowiedzieć się prawdy musimy podąża...

Jakiego zmysłu najbardziej nie chcielibyście stracić? Mnie przeraża utrata wzroku, pomimo tego, że jestem muzykiem, więc mogłoby się wydawać, że to słuch jest dla mnie najważniejszy.
Leon Cichy właśnie tego doświadczył, po wypadku przestał widzieć. Musi teraz odnaleźć się w nowej rzeczywistości, która nie jest łatwa. Jak teraz, jako pisarz, ma pracować? Znalazł na to sposób, nagrywa wszystkie swoje przemyślenia na dyktafon, nie tylko te nawiązujące do nowej powieści, ale również życia. Oprócz sytuacji w jakiej się znalazł dotyczącej jego oczu musi również uporać się z domysłami, które są przerażające. Ma wątpliwości, czy kobieta zajmująca się nim po wypadku to ta sama osoba, którą poślubił niedawno we Włoszech.

Najnowsza książka Anny Kańtoch to pamiętnik bohatera. Tu nie ma rozdziałów, znajdziemy tu przedstawione kolejne nagrania Leona (uważam to za świetny zabieg, już takim małym niuansem czytelnik jest jakby bliżej całego zamieszania i może w jakimś stopniu odczuć emocje bohatera). Owe fragmenty są krótkie, czasem jednozdaniowe, co powoduje budowanie napięcia od pierwszych chwil, bo niekiedy Leon nie może nagrać nic więcej bojąc się, że ktoś usłyszy treści, innym razem zwyczajnie ma pustkę w głowie.

Autorka zwróciła uwagę na to, jak trudno jest osobie niewidomej uporać się z otaczającym ją światem. Leon nie tylko z tym ma problem, ale również czuje się niezrozumiany, co więcej ma wrażenie, jakby bliscy nie wierzyli w jego przypuszczenia dotyczące ...

"Albo ja oszalałem, albo cały świat,
pomyślałem. Nie wiem, co byłoby gorsze."
••
"Myśl, że ktoś może zakradać się do Samotni, majstrować przy moim telefonie, a może też przy innych rzeczach, sprawia, że jeżą mi się włosy na przedramionach i karku. Czuję przebiegający wzdłuż kręgosłupa dreszcz, jakby ktoś dotknął mnie zimną dłonią. Samotnia to azyl, moje bezpieczne miejsce, ale wiem, że może się stać pułapką. Nawet na moim własnym terenie dowolna osoba z parą sprawnych oczu będzie miała nade mną przewagę."
▪︎▪︎
Wymarzona kariera i szczęśliwe małżeństwo. Głównego bohatera z całą pewnością można nazwać szczęściarzem, wszystko się jednak zmienia gdy żona prosi go o rozwód i odchodzi, co z kolei uruchamia całą serię wydarzeń, które kończą się tragicznie. Popularny pisarz Leon Cichy, w wyniku wypadku, traci wzrok.
Ale czy to na pewno był wypadek?
To tylko początek dziwnych i niepokojących zdarzeń, jakie zaczynają się wokół niego dziać.

"Samotnia" to jedna z tych historii od których trudno się oderwać, przeświadczenie, że coś tu jest bardzo nie tak towarzyszy nam przez większość książki, nie za bardzo ufamy też bohaterom, ponieważ zachowanie każdego z nich, budzi poważne wątpliwości. Atmosfera jest gęsta i duszna, podobnie jak Leon czujemy się osaczeni i osamotnieni. Autorka tak umiejętnie myli tropy, że do końca nie mamy pewności czy to co się dzieje to rzeczywistość, czy może tylko wytwory wyobraźni, halucynacje Leona. A może wszystko jest...

„Samotnia” to książka, która pozytywnie mnie zaskoczyła, która wywołała wiele emocji podczas czytania, a strach bohatera dosłownie się czuło. Z przyjemnością polecam.