Jesień zapomnianych recenzja

Trzeci, ostatni tom trylogii ("Wiosna zaginionych", "Lato utraconych", "Jesień zapomnianych"), której główną bohaterką jest emerytowana milicjantka, później policjantka Krystyna Lesińska. W pierwszych dwóch tomach większość akcji toczyła się w przeszłości Krystyny. Nie inaczej jest z "Jesienią..." - tym razem autorka cofa nas do roku 1966, czyli 3 lata po zaginięciu brata Krystyny, Romana. Jest to trzeci tom trylogii, ale czasowo dzieje się najwcześniej - nasza bohaterka ma 21 lat, jest na trzecim roku studiów prawniczych i nosi panieńskie nazwisko Wojciechowska.

Jak już wyżej wspomniałam, jeśli chodzi o chronologię wydarzeń "Jesień zapomnianych" powinna być pierwszym tomem w fabule - jej akcja przypada na lata 1966-1967 oraz króciuteńko na 1975. Tłem historycznym powieści jest działalność seryjnego mordercy zwanego Wampirem z Zagłębia (zabójca 14 kobiet). Krystyna przypadkiem wikła się w sprawę tajemniczych samobójstw: w krótkim czasie pięciu mężczyzn popełniło samobójstwo poprzez powieszenie się. Wraz ze świeżo poznanym dziennikarzem Łukaszem próbuje udowodnić, że samobójstwa tak naprawdę były sprytnie zaplanowanym morderstwem... Czy Krystyna ma rację? Czy może jednak Franek Bożek, Rysiek Nalepa, Jurek Pytlik, Stefan Jaroszewicz i Karol Fiszel mieli powody aby rozstać się z tym światem? I co wspólnego z tym wszystkim ma zaginiony przed trzema laty Roman Wojciechowski? Atmosfera wokół tej sprawy powoli zaczyna gęstnieć...

"Jesień zapomnianych" to bardzo dobry kryminał. Nie wiem nawet czy nie najlepsza książka w serii. Świetna intryga, dobra zagadka kryminalna a w tle dyskretnie upchnięty i zupełnie nienachalny wątek społeczny. Książkę czyta się z dużą dozą przyjemności. Fabuła wciąga od początku i jest tak poprowadzona, że książkę chce się czytać i czytać. I nie chce się jej kończyć ;) Z przyjemnością śledziłam sprawę tajemniczych samobójstw miejscowego cukiernika, przyszłego księdza, tramwajarza, żołnierza oraz sprawiającego problemy w młodości chłopaka. Powoli i stopniowo wraz z Krystyną i Łukaszem odkrywałam tragiczną prawdę, która mocno mnie zaskoczyła. Powtórzył się ten sam schemat co w pierwszym i drugim tomie - nie wiedziałam kto jest tym "złym" do momentu wyznania prawdy przez Krystynę. Po raz trzeci autorce udało się mnie zaskoczyć i wyprowadzić w pole.

Czas odpowiedzieć na pytanie, czy w tym tomie poznajemy prawdę o zaginięciu Romana... Otóż na to pytanie musicie odpowiedzieć sobie sami po lekturze książki ;) Ja mogę tylko powiedzieć, że nie jestem do końca przekonana, że historia Krystyna ma już swój koniec... Aż się prosi, żeby autorka pomimo zapewnień o zakończeniu trylogii stworzyła jeszcze jedną część. Wszak pór roku jest więcej niż trzy... ;)

Narracja w pierwszej osobie. Przez mega ciekawą fabułę oprowadza nas młodziutka Krystyna.

Podsumowując: ostatni tom trylogii o Krystynie Lesińskiej jest bardzo dobry. Akcja książki wciąga od samego początku, fabuła nie nudzi, wręcz przeciwnie, z każdym rozdziałem chce się więcej i więcej. Po cichu mam nadzieję, że jednak nie jest to koniec tej fantastycznej kryminalnej przygody. Cykl o emerytowanej ex-policjantce uważam za jeden z lepszych polskich kryminałów. Jeśli nie znacie serdecznie polecam nadrobić zaległości, bo zwyczajnie warto! :)