Jesień zapomnianych recenzja

"Jesień zapomnianych" to finałowa książka cyklu o Krystynie Lesińskiej i niestety w moim odczuciu jest to najsłabsza powieść z serii. Nie, że nie trzymała w napięciu, bo wątek kryminalny był bardzo ciekawy. Po prostu zawiodłam się, bo liczyłam, że zupełnie inaczej zostanie poprowadzony wątek zaginięcia brata naszej bohaterki. Tutaj, na tym właśnie polu, czuję niesmak...

Rok 1966, Krystyna studiuje prawo, a jej rodzina od zaginięcia jej brata po prostu wegetuje. Tymczasem w Drugich Szopienicach młody mężczyzna odbiera sobie życie. Jak się okazuje jest to znajomy jej zaginionego brata. Mało tego, jego śmierć ma drugie dno, bo to nie pierwszy taki zgon w okolicy. Krystyna rozpoczyna śledztwo, gdyż myśli, że dzięki temu dojdzie do swojego zaginionego brata.

W "Jesieni zapomnianych" mamy młodziutką Krystynę, która swoim zachowaniem sprawia, że mamy do czynienia z kobietą mocno dojrzałą emocjonalnie. Nie ma się co tutaj doszukiwać osoby, która jest po prostu młoda i cieszy się młodością. Mamy tutaj raczej zgorzkniałą dojrzałą kobietę zamkniętą w ciele dwudziestokilkulatki. Krystyna rozpoczęła prywatne śledztwo wraz z kolegą. Klocek po klocku rozwiązuje zagadkę samobójstw. Jej intuicja jest po prostu bardzo rozwinięta, dzięki czemu widać w niej potencjał na dobrą milicjantkę. Wątek kryminalny, w którym Autorka nawiązywała do samobójstw jest interesujący. Wszystko to owiane mgłą przeszłości i mroczną tajemnicą. Do tego nawiązujące do zaginięcia brata Krystyny. Gdyby nie to, to z pewnością młoda kobieta nie zainteresowała się tą sprawą. A tak, zobaczyła światło w tunelu i rozpaczliwie się go łapała, by wreszcie dowiedzieć się co wydarzyło się trzy lata wcześniej w Tatrach. I tutaj jest ten drugi wątek, chyba najważniejszy w całym cyklu. Od pierwszego tomu to właśnie ta sprawa z zaginięciem mocno się we mnie zagnieździła. Tak jak ona, chciałam odnaleźć odpowiedź na to co się tam wydarzyło? Poniekąd Autorka nam je dała, tylko zrobiła to jakoś tak bez polotu. Liczyłam na naprawdę wielkie wow, ale niestety się rozczarowałam. Kańtoch rzuciła takim zakończeniem na - po prostu - odwal się. Jakby zabrakło pomysłu, jakby sama zagubiła się w swoich myślach związanych z zakończeniem tej sprawy.

Cała seria jest dobra. W pierwszym tomie było widać potencjał na naprawdę bardzo dobrą serię kryminalną, tylko gdzieś po drodze ten potencjał się zgubił. A może też i oczekiwania Czytelników były zbyt duże? Może w większości zbyt bardzo skupiliśmy się na wyjaśnieniu zaginięcia brata i przez to ten cykl po prostu nie wywarł fenomenalnego wrażenia? Jeżeli chodzi o wątki kryminalne to naprawdę nie ma się czego przyczepić. Są genialne, świetnie poprowadzone, intrygujące. Do tego język i styl pisania Autorki jest idealnie wywarzony. Tylko zabrakło mi tego czegoś. I mimo, że cykl jest naprawdę dobry, to gdzieś w głębi siebie czuję niedosyt i jestem zawiedziona...