Jesień zapomnianych recenzja

Po wybitnej Wiośnie zaginionych nie co słabszym, ale tylko trochę Leci utraconych przyszedł czas na ostatnią część trylogii o nieco krnąbrniej, ale niezwykle oddanej sprawie Krystynie Lesickiej. Tłem Jesieni zapomnianych są wydarzenia tuż po zaginięciu brata głównej bohaterki. Czy dowiemy się, co tak naprawdę stało się w górach? Czy poznamy prawdę o Romku? Sięgając po książkę, liczyłam, że poznam odpowiedzi na te i inne pytania.

Nie powiem, ale wiązałam sporę nadzieje z tą pozycją. Jest to ostatnia część, więc spodziewałam się, że dostanę taki zwrot akcji, że będę musiała zbierać szczękę z podłogi. A przez kolejne dni w mojej głowie urodzą się pytania w stylu: dlaczego on?, co tam się stało? Czy tak musiało się to skończyć? Autorka postanowiła jednak potrzymać czytelnika nieco dłużej w niepewności, bo sprawa Romka przez niemal trzy czwarte książki jest wspomniana tylko marginalnie. Najważniejszym wątkiem jest sprawa tajemniczych samobójstw w Szopienicach Drugich. Niby zwyczajna sprawa, ale dla Krystyny i jej znajomego ma ona nie tylko drugie, ale i trzecie dno. I tu zaczyna się cała opowieść.

Mimo początkowych zachwytów dość szybko przyszło rozczarowanie. Książka jest bardzo, ale to bardzo przegadana. Nie mnie w niej takiego napięcia znanego z poprzednich części. Rozmowy, rozmowy i jeszcze raz rozmowy. A może to on stoi za samobójstwami, ale może to ona. Wszystko jest takie płytkie i bez specjalnych konkretów. Taka powolność akcji na dłuższą metę jest nie tyle, ile męcząca, ale i frustrująca. W tej części Krystyna jest młodą studentką prawa, która pragnie dowiedzieć się, co stało się z jej bratem. Brakowało mi w niej takiej energii. Gdzieś ta ikra z niej uleciała. Rozumiem, że była młoda, dopiero poznawała życie, ale podczas czytania miałam ochotę krzyknąć: gdzie jesteś Krystyno!
Sprawa Romka jest tu poboczna, wręcz drugoplanowa. Rozwiązanie mam wrażenie, spisane na szybko poznajemy dopiero na ostatnich stronach. Tak jakby cala zagadka nie miała ważnego znaczenia.

Ostatnia część miała być najlepsza, a była niestety najgorsza. Szkoda, bo liczyłam na coś zupełnie innego.