Recenzja książki Moja droga Emmie Blue

Młodziutka szesnastoletnia Emmie Blue jest bardzo samotna i niezrozumiana przez rówieśników w tym nawet przez własną rodzinę. Gdy w szkole dochodzi do pewnego incydentu, dziewczyna na szkolnym boisku wypuszcza w świat balon z przyczepioną karteczką. Balon ten jest wołaniem o pomoc. Emma ma nadzieję, że ktoś odnajdzie jej balon i przeczyta informację, jaką w niej zawarła i jej pomoże. W taki o to sposób balon trafia do Francji w ręce Lucasa, który przeczytał liścik i staje się wieloletnim przyjacielem nastolatki.
Emma główna bohaterka wierzy w przeznaczenie wiec, gdy przyjaciele urodziny obchodzą tego samego dnia, to nie może być to przypadek.

Lata później, gdy Lucas zaprasza Emme na kolację dzień przed ich 30 urodzinami, dziewczyna ma nadzieję, że przyjaciel w końcu zada jej TO pytanie. Pytanie pada, ale czy na takie liczyła dziewczyna?

Sama Historia sama w sobie w niczym nowym mnie nie zaskoczyła. Młodzieżówka jak wiele innych z powtarzalnym wątkiem relacji damsko- męskiej w tym przyjaciół. Sposób poznania się dwójki nastolatków jest banalny i odrealniony jednak wnosi w historię przekonanie, iż istnieje przeznaczenie.
Dużym atutem historii są tutaj wartka akcja i niespodziewane zwroty akcji. Dużo się w tej książce dzieje. Bohaterowie mogliby być lepiej wykreowani. O samej Emmeline Blue mogłabym powiedzieć, że jest bardzo naiwna, miła, uczynna, oddaną przyjaciółką. Kobieta stara się wiązać koniec z końcem. Marzy tylko o jednym. Aby ktoś ją tak naprawdę pokochał, mieć prawdziwą rodzinę i domek z trzema sypialniami. Niby nic wielkiego.. ale czy nie naiwne?
Lucas, przyznam szczerze, że się nie polubiliśmy. Tak naprawdę mało o nim wiemy. W tym bohaterze coś mi od początku nie pasowało. Niby przyjaciel, dobry, zabawny i wspierający.. czegoś mi w nim brakowało.

Książka porusza temat przyjaźni i miłości, ale i trudnych relacji rodzinnych. Samotność i niezrozumienie przez rówieśników i radzenie sobie z problemami, gdy potrzebujemy pomocy- grają tutaj pierwsze skrzypce.

Sposób, w jaki autorka zawarła treść: mieszanie ze sobą teraźniejszość, przeszłość i wewnętrzny monolog głównej bohaterki, przyczyniło się do tego, że nie mogłam wczuć się w fabułę. Osobiście wewnętrzne monologi mnie denerwowały. Dlatego mieszałam się w całej historii.. Przemyślenia bohaterki odrywały czytelnika od akcji, która dzieje się tu i teraz.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz.