Dźwięki samotności recenzja

Już sam tytuł przygotował mnie na powieść psychologiczną. Nie spodziewałam się jednak jak wiele tematów będzie tu poruszanych. Marlena nie miała łatwego dzieciństwa, ojciec alkoholik i nieodpowiedzialna matka zmieniły czas beztroski w prawdziwe piekło. Mała dziewczynka w końcu dorasta i rozpoczyna samodzielne życie, jednak przeszłość nie zamierza jej tak łatwo opuszczać.

Kobieta jednego dnia cierpi na depresję, innego znów czuje się królową życia i ustawia wszystkich po swojemu, nie patrząc na konsekwencje. Kto choć raz słyszał o ChAD – chorobie afektywnej dwubiegunowej szybko rozpozna, na co cierpi bohaterka.

Kiedy w manii odstawia mocno kontrowersyjne przedstawienie, traci pracę a rodzice, od których nie potrafi się odciąć, ciągle sprawiają jej kłopoty. Wtedy na jej drodze pojawia się Piotr, któremu życie także nie oszczędziło cierpień.

Książka porusza temat szeroko rozumianej samotności. Jest to samotność wśród ludzi, samotność po stracie, samotność w małżeństwie, samotność w nałogu. Mam wrażenie, że każdy wspomniany tu bohater był na swój sposób samotny. Przeplatają się tu wątki wzajemnego niezrozumienia, kłamstw, nałogów, zdrad, a nawet śmierci. Ważnym elementem jest psychoza, na którą cierpi bohaterka. Książka pozwala spojrzeć na nią ludzkim okiem, zrozumieć, że osoba chora nie jest sobą, kiedy zaczyna dziwnie się zachowywać. Pokazuje, na co zwrócić uwagę i kiedy pokierować bliskiego do lekarza. Porusza temat braku akceptacji w społeczeństwie. Dużo ludzi, w szczególności starsze pokolenia ciągle uważają choroby psychiczne za coś wstydliwego, o czym nie powinno się mówić. Książka ładnie pokazuje, jak stopniowo można łamać tematy tabu.

Przyznam szczerze, że na początku jak czytałam, co odstawiała bohaterka, poczułam się zniechęcona i zażenowana. Pomyślałam, że to gruba przesada i autorka za bardzo popłynęła. Później jednak doszłam do wniosku, że taki mocniejszy akcent był potrzebny, by pokazać, jak bardzo mania zmienia nastawienie ludzi, jak likwiduje strach i łamie bariery. Później poznajemy dokładnie prawdziwą Marlenę i widzimy, jak wielka różnica nastąpiła.

Może zmieniłabym ten właśnie mocniejszy akcent na coś bardziej realnego, ale z drugiej strony przez chwilę było wesoło. Cała powieść jest raczej melancholijna, akcja toczy się powoli. Myślę, że jest to dobre. Książka, która ma nas zmusić do pewnych przemyśleń, do zatrzymania się na chwilę.

Powieść jest bardziej obyczajówką niż romansem. Wątek romantyczny jest nienachlany, stanowiący jakby tło całej powieści, gdzie główną rolę odgrywa stan psychiczny wszystkich bohaterów.

Może książka nie jest idealna i nie każdy się w niej odnajdzie, ale uważam, że to bardzo dobry debiut poruszający ważne tematy.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.