Judaszowe dziecko recenzja

Kim jest tytułowe judaszowe dziecko? Dziecko, które posłużyło mordercy do zwabienia innego - jego prawdziwego celu. Jest tylko środkiem w jego morderczej grze. Ono się nie nigdy liczyło, gdy "zagrało" już swoją rolę jest wyrzucane. Dla mordercy przestaje istnieć, ale jest jedynym śladem prowadzącym do niego,chociaż niedostrzeganym ... Rana po stracie dziecka nigdy się nie goi, odnawia się przy każdej myśli o nim, spojrzeniu na zdjęcia ... Każdy radzi sobie tak jak potrafi, czasem chwilowe ukojenie daje wskazanie osoby, którą chce się uważać za sprawcę, czasem alkohol daje oderwanie od bólu, a czasem oddawanie walkowerem każdej szansy życiowej pozwala przeżyć kolejny dzień, można też inaczej - poświęcić życie by zakończyć ten korowód morderstw. Gdy giną kolejne dwie dziewczynki zaczyna się wyścig z czasem. Pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia to moment, kiedy nadzieja przegrywa z mordercą - judaszowe dziecko zostaje odnalezione martwe. Jednak tym razem sytuacja różni się - w końcu modus operandi zwyrodnialca zostaje zidentyfikowany, ale to dopiero pierwszy krok na drodze do zakończenia koszmaru. Tym razem w wyścigu biorą czynny udział także ofiary, i te obecne i te z przeszłości. Wszystkie walczą o życie, swoje i innych. Ich przeciwnikiem jest morderca, czas, i źle pojęta przysięga zawodowa. Co zwycięży - zło, dobro czy sprawiedliwość? "Judaszowe dziecko" to kryminał, ale to tylko jeden z wątków, nie mniej ważnym jest historia rozbitej rodziny i ofiar, którym poczucie niezawinionej winy zaważyło na całym życiu. Autorka przedstawia zło bez jego usprawiedliwienia, ukazuje jego istotę, a to wzmacnia jego przerażający obraz. Ofiary też są sportretowane prawdziwie, bez gloryfikacji ich bólu, są ludźmi z krwi i kości, z ich wadami i zaletami. I w świetle dnia i w wieczornym mroku "Judaszowe dziecko" robi takie samo wrażenie - zła czającego się gdzieś obok, nierozpoznanego, ale odczuwalnego ...