Kapelusz prezydenta recenzja

Daniel Mercier - całkiem przeciętny księgowy - udaje się na posiłek do paryskiej brasserie. Ze zdumieniem spostrzega, że przy sąsiednim stoliku zasiada prezydent François Mitterand, który wychodząc, zapomina swojego kapelusza. Daniel, upojony niedawnym spotkaniem z najważniejszym człowiekiem Francji, bez zastanowienia przywłaszcza sobie zgubę. Odtąd w życiu Merciera następują zmiany na lepsze.

I po części taka właśnie prosta prawda wynika z tej lektury... Prezydencki kapelusz i kolejni jego właściciele stają się uczestnikami niezwykłych wydarzeń.

Uwielbiam twórczość Antoina Lauraina. Przeczytałam wszystkie przetłumaczone na język polski jego powieści i za każdym razem pozostaję w zachwycie nad urzekającą prostotą, a jednocześnie głębią tych tekstów. Mam zresztą nieodparte wrażenie, że Laurain inspiruje się Patrickiem Modiano. Znajduję w jego tekstach wiele analogii w budowaniu fabuły i kreowaniu całej historii, która jest z gruntu niewiarygodna, a jednocześnie wydaje się bardzo prawdziwa. To powieść ubrana we francuski szyk, pachnąca drogimi perfumami, trochę nierzeczywista, podlana groteską, z przewrotnym zakończeniem. I choć początkowo ta historia wydaje się banalna, to wraz z postępem narracji narasta ciekawość i wyłania się cała magia tej opowieści.

Na uwagę zasługuje również okładka powieści. Okładki książek wydanych w serii Collection Nouvelle charakteryzuje oszczędna, wręcz surowa stylistyka, w "Ka­pe­luszu prezydenta" grafik dorzucił odrobinę koloru i szczyptę wizualnej kreatywności, dzięki czemu okładka ożyła i stanowi świetną ilustrację dla żywiołowej treści powieści.

Wyśmienita, bardzo paryska powieść. Krótka, ale pełna treści, lekko humorystyczna, trochę bajkowa. Taka na raz, na jeden wieczór.