Dark Elements. Tom 2. Arktyczny dotyk recenzja

W końcu nadszedł czas na przeczytanie “Arktycznego dotyku”. Tak jak pisałam przy pierwszej części, nie jest to historia, która niesamowicie mnie zachwyciła, ale bawiłam się przy niej naprawdę dobrze. W przypadku drugiego tomu serii nie było wcale inaczej.

Zacznę od tego, że ta część podobała mi się bardziej. Cała fabuła byłam moim zdaniem ciekawsza, a akcja mam wrażenie, że nabrała tempa. Niestety, już przy pierwszej do tego okazji domyśliłam się głównego plot twistu. Był on dla mnie od początku oczywisty, ale rozumiem czemu bohaterowie nie zwrócili uwagi na jawne sygnały.️ Mimo to nie jest to aż tak wielki minus. Jest nim natomiast jedna rzecz, a dokładniej osoba. Layla. Nienawidzę niezdecydowanych bohaterek. A już na pewno takich jak ona. Spędzając czas z pierwszym chłopakiem myślała o drugim, tym samym mając niesamowite wyrzuty sumienia. Spędzając czas z drugim chłopakiem, myślała o pierwszym, odczuwając takie same wyrzuty. Jakby... no nie. Ja nie jestem przeciwniczką trójkątów miłosnych, a wręcz je nawet lubię, ale tutaj to był jakiś żart. Chemia między bohaterami była, ale Layla psuła dosłownie cały ten wątek. Zresztą nie tylko ona. To z jaką łatwością oboje jej wybranków wybaczało jej wszystkie notorycznie popełniane błędy jest aż śmieszne. (Tak, mówię tu przede wszystkim o tobie Zayne...)
I jeśli już mowa o denerwujących postaciach, to o dziwo naprawdę polubiłam Stacey. W pierwszym tomie nie mogłam jej zdzierżyć, to w tym była naprawdę w porządku. Autorka pokazała ją zdecydowanie z tej lepszej strony, przedstawiając ją jako świetną przyjaciółkę, co serio mi się spodobało.

Bardzo się cieszę, że w książce było dużo Zayne’a, bo uwielbiam go całym serduszkiem i mam nadzieję, że w trzecim tomie autorka mi tego nie zepsuje. Wiem, że zdania są podzielone na temat jego postaci, ale ja zdecydowanie należę do jego fanek.
Książkę, tak samo jak "Ognisty Pocałunek" przeczytałam naprawdę szybko. Mimo naprawdę wielu głupotek, wciągnęłam się. Planuję już niedługo zabrać się za tom trzeci, by następnie zabrać się “Sztorm i furię”, w której to książce jest jeszcze więcej mojego kochanego Zayne’a.
Podsumowując, polecam tę serię, ponieważ mimo że nie jest to dla mnie nic niezwykłego i wątpię, że kiedyś będę jeszcze do niej wracać, to bawiłam się przy niej świetnie.