Miejsce na skale recenzja

„Miejsce na skale” to poruszająca historia, którą można czytać tradycyjnie lub wspak. Skierowana jest do najmłodszych czytelników, ale chwyta za serce nawet dorosłych.
W zależności od której strony zaczniemy czytać książkę, to poznajemy inną perspektywę i zupełnie odmienną wersję opowieści.

Dwie foki musiały uciekać ze swojego dotychczasowego domu, ponieważ stał on się miejscem niebezpiecznym, nie mogły dłużej tam zostać. Na horyzoncie ujrzał skałę, zbliżyły się do niej z nadzieją. Niestety, zamieszkujące ją zwierzęta przepędziły strudzone i zmęczone przybyszki. Stwierdziły, że na skale nie ma już miejsca dla nikogo więcej...

Gdy obrócimy książkę i zaczniemy czytać ją wspak, to poznajemy zupełnie inną stronę tej historii.
Foki zostają przyjęte z uśmiechem i serdecznością. Nikt nie odmawia im schronienia.

Uwielbiam książki, które w tak subtelny i jednocześnie wymowny sposób uczą empatii. Mamy tutaj piękne, delikatne ilustracje, które idealnie komponują się z treścią. Choć tekstu jest tutaj nie zbyt wiele, to przekaz jest wielki niczym ocean.

Od razu nasuwają mi się obrazy uchodźców, którzy w rozpaczy szukają schronienia. Muszą prosić i żebrać o ratunek dla siebie i swoich dzieci. Głodni, zmarznięci, z beznadziejną na twarzy, wymalowaną brudem i łzami. Zdani na łaskę i niełaskę obcych ludzi...
Możliwe, że wczoraj byli spełnionymi szczęścierzami w pięknych domach z olsniewającymi ogrodami. A dziś?
Ze łzami w oczach błagają o kawałek chleba, o ciepły koc, którym chcieliby otulic dziecko.

Oni, pewnie też myśleli, że są bezpieczni w swoim pięknych domach, z pełną lodówką i ciepłym, wygodnym łóżkiem.

Potraficie sobie wyobrazić, że nagle musicie zostawić cały swój dobytek i uciekać?
Potraficie sobie wyobrazić, że ze snu wyrywa Was odgłos wybuchów?

Los bywa okrutnie nieprzewidywalny...

Jednego dnia możemy mieć dom, nasze miejsce na ziemi, w którym planujemy dożyć starości i z uśmiechem patrzeć kiedyś na wnuki. Kolejny dzień może przynieść strach, ból i przymus ucieczki.

Nagle możemy stać się tułaczami, zdanymi na czyjaś empatię lub jej brak.