Kot Marian i odwiedzacze recenzja

Kot Marian i odwiedzacze to najnowszy patronat Z kotem czytane. Książka chwyciła mnie za serce niesamowitą przygodą, błyskotliwymi dialogami, sekretami, tajemnicami i co najważniejsze: wartką akcją pełną kociego mruczenia! Czas na historię, w której być może wielu z Was chciałoby zostać głównym bohaterem.

Kici, kici przygodo!

Baltazar to dwunastoletni chłopiec, któremu przyjdzie się zmierzyć z niejednym problemem. Chociaż czy wszystko, co stanie na jego drodze, możemy tak nazwać? Nagle okazuje się, że jego kot potrafi mówić i nie życzy sobie nazywania siebie Łatkiem. Kot Marian, bo tak ci niegodni ludzie powinni się do niego zwracać, to nie jest zwykły futrzak. Jego zadaniem jest ochrona świata (lub innych nędznych kreatur) przed potworami z innych wymiarów. Specyficzne podejście do życia oraz wisielczy humor bardziej zaskoczyły Baltazara, niż to, że kot potrafi mówić. To nie jest jedyna niespodzianka! Nagle się okazuje, że istnieją też „odwiedzacze”, osoby, które potrafią podróżować między światami i mają niezwykłe zdolności o tajemniczej nazwie „Przed”. Chłopiec dość szybko zostaje wciągnięty w sprawy odwiedzaczy, ale chyba jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo to niebezpieczne.

„- Chłopcze, wiedz, że mówienie komukolwiek o tym, co się dziś stało, i o wszystkim, co NAS dotyczy, jest zakazane – rzekł w końcu Podolak cicho, ignorując właściciela kubła. – Czekaj na kontakt. I staraj się, hm… - zawahał się, przelotnie zerkając na kota – nie planować żadnych podróży.”

Mrucząco niebezpieczne.

Trzeba przyznać, że Kot Marian i odwiedzacze to książka, która stoi wielowymiarowymi i nieszablonowymi bohaterami. To opowieść szalona o równoległych światach, poruszająca jednocześnie tematy ważne: wykluczenie kogoś z grupy przez jego odmienny wygląd czy budowanie przyjaźni od początku. Nagle się okazuje, że to, co z pozoru dzieli, może też łączyć naszych bohaterów. Tu każdy jest jakiś, głosy bohaterów same kształtują się w głowie, nadając rytm powieści. Z tego byłby niesamowity film albo słuchowisko! Jeśli szukacie powieści, którą można na głos czytać z podziałem na rolę, to o to ona! Niezwykła, niepowtarzalna. Jednak ostrzegam: błyskotliwy humor może już na zawsze pozostać w Waszych domach, a teksty kota Mariana wejdą na stałe do szarej rzeczywistości.

„W tym domu jest coś, czego być nie powinno – odparł Marian zagadkowo. – A dorośli są do niczego. Ty jesteś na tyle młody, że uwierzysz w to, co widzisz, ale na tyle stary, że nie uciekniesz z płaczem. Przynajmniej taką mam nadzieję.”

Dla całej rodziny!

Uwielbiam, gdy książka przeznaczona dla dzieci, jest tak naprawdę książką rodziną, a podczas czytania będzie bawiła się też babcia, dziadek, mama, tata czy rodzeństwo niezależnie od wieku. Kot Marian i odwiedzacze to przede wszystkim dobra zabawa, pełna akcji, czasami niebezpieczeństw, ale także scen, w których wiele z dzieci chciałoby się zamienić miejscami z głównym bohaterem. Trudno odłożyć książkę, która dosłownie pochłania nas, angażuje na każdej stronie i porywa w wir przygody. Dla młodszych dzieci to będzie doskonała lektura przed snem, gdzie łatwo będzie dawkować nam akcję, dla starszych… Obawiam się, że przeczytają książkę na raz i jak i ja będą wyczekiwać kolejnej części. Czułam wyrwę w sercu, gdy opowieść się skończyła, a ja musiałam wrócić do swojego świata, w którym nie ma mocy Przed, odwiedzaczy, a mój kot, choćby bardzo chciał, nie wyduka z siebie ani słówka. To naprawdę niezwykły debiut, który bawi, angażuje i gwarantuje epicką przygodę fantasy w rodzimych klimatach. Czytajcie, mam nadzieję, że spędzicie przecudowny czas z Kot Marian i odwiedzacze!

„- To nie brzmi specjalnie haniebnie – stwierdził Baltazar.
- A kto cię pytał o zdanie? – warknął kot. - Ona kocha wszystkich ludzi i wszystko, co ludzkie. Każdemu wskoczy na kolana, możesz ją głaskać godzinami, ciągnąć za uszy, robić dosłownie wszystko, a ona to uwielbia! Możesz ją wziąć na ręce, kiedy chcesz, i nic ci nie zrobi!
- I co w tym złego?
- Szanujący się kot pozwala i każe się głaskać tylko wtedy, gdy ma na to ochotę! Pozostałe dwadzieścia trzy i pół godziny na dobę powinien brzydzić się kontaktu z człowiekiem.”