Opactwo Northanger recenzja

"Opactwo Northanger" czytałam ostatnio w liceum i pamiętam tylko tyle, że denerwowała mnie główna bohaterka. Jak się okazuje, choć teraz jestem bardziej wyrozumiała, to jednak naiwność Katarzyny nadal mnie zadziwia. Nawet jeśli się weźmie pod uwagę jej wiek (17 lat) i wiek, w którym żyje. Cóż, ja jestem team Lizzie z "Dumy i uprzedzenia", z naiwnymj panienkami jak Katarzyna czy próżnymi głuptaskami jak Emma nie potrafiłam się identyfikować, choć zupełnie nie zaburzało mi to przyjemności czytania książek Jane Austen.

Katarzyna Morland, najstarsza córka duchownego, spędza szczęśliwe dzieciństwo pod okiem kochających, ale pobłażliwych rodziców, biegając po łąkach i wspinając się po drzewach wraz z licznym rodzeństwem. W końcu jednak dorasta i sąsiedzi, bezdzietne małżeństwo, proponują jej wyjazd z nimi do Bath, gdzie wprowadzają młodziutką dziewczynę do towarzystwa. Trochę nieokrzesaną, nieumiejącą udawać i bardzo naiwną. Spotyka tam ludzi bardzo wartościowych, pewnego młodzieńca i jego siostrę, ale też ich przeciwieństwo - wyrachowaną łowczynię posagów, co oczywiście powoduje komplikacje, ale jak zawsze zmierza do szczęśliwego końca.

Kontrast między Katarzyną a Izabelą jest bardzo wyraźny i teraz rozumiem, że gdyby nie uwypuklenie naiwności i szczerości tej pierwszej, druga nie byłaby tak godna potępienia. Bardzo polubiłam też Henry'ego, wspomnianego wyżej młodzieńca, za jego spokój i opanowanie. I znów przedstawiony jest w opozycji do swojego ojca i brata, których raczej nie polubimy. W ogóle powieść ta jest pełna kontrastów: bohaterów, ale i miejsca akcji - wieś kontra miasto.

Nie czytałam powieści Jane Austen w oryginale i pewnie nigdy nie przeczytam, ale bardzo lubię tłumaczenia Anny Przedpełskiej - Trzeciakowskiej. Wydaje mi się, że dobrze oddaje lekkość stylu autorki, jej poczucie humoru i dystans do rzeczywistości. A samo "Opactwo Northanger", choć nadal nie jest moją ulubioną książką, zdecydowanie było dobrą lekturą na ciemne, zimowe wieczory🙂

#janeausten #romans