Rytuały wody recenzja

Pomimo nieznajomości pierwszego tomu nie miałam problemu by odnaleźć się w akcji, być może pomogłaby mi ona wyjaśnić kilka wątków już na początku, ale to tylko podsycało moją ciekawość.
Rytuał Wody wciąga na dobre. Pomimo, że akcja była spowalniana wątkami obyczajowymi i wewnętrznymi przeżyciami głównego bohatera, z niecierpliwością pochłaniałam kolejne strony. Autorce można zarzucić rozwlekające się przemyślenia bohatera, czasami mocno plastyczne opisy, ale nie można zarzucić tego, że potrafi dozować emocje i opowiadać historię. Na uwagę zasługuje ogólna kreacja bohaterów, pomimo, że Unai czasami mnie irytował swoją bierną postawą i momentami tracił charakter, to pozostały kalejdoskop postaci jest przemyślany. Żaden bohater nie jest zbędny, każdy w końcu będzie miał swoje wielkie pięć minut. Książka jest dopracowana, nie pojawiają się zbędne wątki, pomimo, że jest ich całkiem sporo, a pozornie błahe incydenty mają swój finał w późniejszym etapie.  Duży plus za chronologię wydarzeń, historię poznajemy dwuetapowo, nawet zastosowana retrospekcja zdarzeń nie burzy ustalonego porządku i nie miałam problemu z połączeniem pewnych wątków.  Naturalnie wypadające dialogi są dodatkowym smaczkiem.
 Co do zakończenia, jak to rzadko ostatnio bywa – nie spodziewałabym się. Pisarka tak umiejętnie żongluje wątkami, podrzuca kolejne dowody, że naprawdę ciężko było mi odnaleźć mordercę. Mniej więcej w ¾ książki dowiadujemy się, kim on jest, ale informacja, że bohaterowie już go poznali burzy całą teorię. Naprawdę polecam, ale może w weekend – zwłaszcza jeśli chcecie się wyspać.