Kobieta w białym kimonie recenzja

"Kobieta w białym kimonie" to historia pisana dwutorowo- czasy współczesne z perspektywy dziennikarki Tori Kovač ze Stanów Zjednoczonych i przeszłość, a dokładnie 1957 rok, opowiedziany przez Naoko Nakamurę z Japonii. Mimo tego, że kobiety żyją po dwóch stronach Pacyfiku, łączy je jedna wspólna tajemnica. Każda z nich zna jej inną część.

Ojciec Tori na łożu śmierci wyjawia córce kilka informacji dotyczących jego życia przed założeniem rodziny i poleca jej przeczytać list. Kobieta niewiele z tego rozumie, a słowa zawarte w liście wywracają jej życie do góry nogami. Tori nie rozumie, co ojciec chciał jej przekazać, snuje wnioski, którym wolałaby móc zaprzeczyć, nie wie co myśleć o swoim ojcu, o tym, kim on naprawdę był. Wówczas rozpoczyna prywatne śledztwo. Nie cofnie się przed niczym i, mimo wyrzutów sumienia, zdobywa pieniądze i wyrusza w daleką podróż, aby poznać prawdę o swojej rodzinie.

Jednocześnie poznajemy historię młodej, siedemnastoletniej Japonki, Naoko. Dziewczyna pochodzi z dobrze sytuowanej rodziny, jest blisko do aranżowanego małżeństwa. Ta jednak nie chce poślubić chłopaka, którego wybrali jej rodzice, zakochuje się w amerykańskim marynarzu. Ślub z nim oznaczałby dla niej hańbę i odcięcie od rodziny, a dziecko mieszanej krwi miałoby trudne życie, pełne upokorzeń. Dla Naoko jednak miłość jest najważniejsza, stawia czoła wyzwaniom i odchodzi od rodziny.

Książka wzbudziła we mnie ogrom emocji. Jest to bardzo smutna, ale i ciekawa historia, chwytająca za serce. Rzadko sięgam po literaturę piękną, dlatego nie potrafiłam zatracić się w niej bez reszty. Dobrze mi się ją czytało, ale jakoś wolno, może to przez ilość opisów Japonii i jej tradycji, która nie fascynowała mnie do tej pory jakoś bardziej niż inne nieodkryte przeze kraje. Ostatnie 100 stron jednak przeczytałam jednym tchem, a kiedy skończyłam wyszukałam w Internecie kilka haseł, żeby zobaczyć jak naprawdę wyglądały np. figurki Jizō czy dziewczynka w czerwonych bucikach. To jest niesamowite, że opisy w książce były tak dobre, że moje wyobrażenie niewiele odbiegało od rzeczywistości. Na koniec autorka tłumaczy, co w książce było fikcją, a co prawdą. Sama historia była inspirowana życiem jej ojca.

Czy polecam? Tak. Już nawet książkę przekazałam w kolejne ręce. Skoro mnie "Kobieta w białym kimonie" tak zaintrygowała, to ktoś, kogo Japonia fascynuje od dawna, powinien być nią zafascynowany.


Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Kobiecego.