Mroczne wody recenzja

"Mroczne wody" to drugi tom sagi o kobietach silnych, które pragną miłości, domu oraz szczęścia..., niby tak niewiele, lecz jednocześnie bardzo dużo.
Dosyć długo przyszło nam czekać na kontynuację "Mokradeł", lecz na dobrą literaturę zawsze warto czekać, więc czekałam cierpliwie. Warto było.
Historia miłości dwojga ludzi pochodzących z całkowicie odmiennych światów, co dawniej miało ogromne znaczenie, opowiedziana w "Mokradłach", tu znalazła swój dalszy ciąg dopiero po 21 latach. Właśnie po takim czasie autorka opowiada nam dalsze kosy Alinor, jej córki Alys, syna Roba oraz brata Neda. Powieść wciąga czytelnika od pierwszych stron jakby w otchłań, bardzo trudno było mi odłożyć tę książkę na później...

Muszę przyznać, że mocno mnie poruszyła ta lektura, mimo tego, ze nieco straciła na tym, że minęło tyle lat, o których praktycznie nic nie wiemy, to jednak opowiedziane losy bohaterów tej książki są bardzo emocjonujące.
Alinor waz córką Alys i dwójką jej już dorosłych dzieci mieszkają w magazynie nad brzegiem Tamizy, gdzie trudnią się drobnymi usługami, przeładunkiem towarów bezcłowych ze statków. Obie doskonale sobie radzą bez mężczyzn a dzieci Alys terminują u pobliskich pracodawców. Ich spokojne, ustabilizowane życie nagle zostaje naruszone przez niespodziewana wizytę Jamesa, który postanowił odnaleźć swoją dawną ukochaną i zobaczyć swoje dziecko. Jednak to chyba nie dawna miłość skierowała go na poszukiwanie Alinor, lecz to, że owdowiał i został sam bez żadnego potomka. Nie mając komu zostawić swojego odzyskanego majątku przypomniał sobie o dawnej kochance...
Czy to spotkanie po latach będzie miało wpływ na życie obojga? Czy wyrządzone przed wieloma laty krzywdy można zapomnieć i wybaczyć?
Jaki wpływ na to, że po tylu latach James chce naprawić swój błąd ma obecne życie Alinor?

Jak się okazuje, to nie jest jedyna niespodzianka jaką los przygotował dla i tak mocno doświadczonej nieszczęściami kobiety. Dociera do niej list z informacją o śmierci Roba. Alinor jest załamana, lecz nie może uwierzyć w to, że jej syn utonął. Pisze w liście do swojego brata Neda o wątpliwościach, które ją ciągle nurtują. Jakby na potwierdzenie tego listu, do drzwi puka wdowa z małym dzieckiem, twierdząc, że to wnuk Alinor. Kobieta dość sceptycznie podchodzi do tego, ciągle mając wrażenie, że ta młoda Wenecjanka nie mówi jej prawdy. Alinor ciągle uważa, że gdyby jej syn umarł, a zwłaszcza utonął, to ona z pewnością odczułaby ten fakt. Czy Rob żyje? Jaką tajemnicę skrywa jego żona?

XVII wieczny świat zaskakuje nas ludzkimi tajemnicami i rozterkami, pytając jak podejmować mądre decyzje i jak wybrać właściwe rozwiązanie. Powieść bardzo klimatyczna, poruszająca nie tylko serce, ale również wyobraźnię, czułam się czytając jakbym była nad brzegiem Tamizy razem z bohaterkami tej opowieści. Sądząc z zakończenia, myślę że będzie jeszcze dalszy ciąg opowieści, więc już teraz czekam.
Polecam wszystkim fanom powieści historycznych i nie tylko.