Kochankowie i pisarze recenzja

Lily King "Kochankowie i pisarze",

Lubię trafiać na historie, które potrafią wręcz wzruszyć swoją zwykłością. Bez zbędnych słów opisują czyjąś codzienność pozbawioną blichtru, za to wypełnioną marzeniami i tęsknotą, a równocześnie umiejętnie balansują emocjami i przykuwają uwagę czytelnika.

Casey, kiedyś dobrze zapowiadająca się golfistka, niedawno straciła matkę. Nie potrafi się pogodzić z jej nagłą śmiercią. Z zaciągniętym jeszcze za czasów studenckich długiem, który cały czas rośnie, wynajmuje maleńki pokoik w garażu znajdującym się na posesji znajomego. Pracuje jako kelnerka i od sześciu lat pisze pierwszą powieść. Swoją codzienność dzieli pomiędzy mało atrakcyjną pracę, spotkania z przyjaciółmi, kolejne związki, oddawanie się wspomnieniom oraz czas poświęcony pisaniu.

Wygląda na to, że gorzej już nie można ułożyć sobie życia. Tym bardziej, że na głowę Casey zwalają się coraz to nowe problemy, a pasmo niepowodzeń wydaje się nie mieć końca. Zamiast kojącej ciszy, umysł dziewczyny wypełniają bzyczace pszczoły. A jednak mimo tych wydawałoby się niemożliwych do pokonania trudności, Casey zachwyca swoją dzielnością, natomiast autorka sposobem, w który pisze o swojej bohaterce. Mogło wypaść dołująco, a czułam wielki optymizm. Wolny od banałów, otulający, pełen nadziei, miejscami wypełniony także humorem, w dodatku wywołującym nie tylko uśmiech na twarzy, ale też prowokujący do śmiechu.

Nie ma możliwości, by nie zacisnąć kciuków za bohaterkę powieści. Już po kilkunastu przeczytanych stronach pojawiło się we mnie przekonanie, że Casey musi udać się poukładanie swojego życia, nawet jeśli ta droga będzie niezwykle kręta i duże zwycięstwa zostaną w międzyczasie okupione mniejszymi porażkami. Tak jak bywa to w życiu. W tym wypadku zwykłość bohaterki nie jest równoznaczna z jej przeciętnością czy banalnością, bo Casey zaskakuje czytelnika swoim zachowaniem, mądrością czy dojrzałością, nawet jeśli jej wybory niejednokrotnie wydadzą się nieoczywiste. Fantastyczne są również jej rozmowy o literaturze i radość którą okazuje, kiedy po miesiącach opowiadania o potrawach serwowanych klientom restauracji może w końcu mówić o tym co dla niej najważniejsze, czyli o książkach, dla których żyje. Cudowna i otulająca.