Kocia Szajka i ucho różowego jelenia recenzja

Czy seria kocia szajka to książki, które będą ciekawe dla dorosłego czytelnika czy to jednak dziecięca literatura?

Osobiście uwielbiam zarówno bajki w postaci kreskówek, komiksów, książek i zawsze chętnie je oglądam nawet jednym okiem pracując w tym czasie na komputerze czy to towarzysząc dzieciakom, śmiejąc się w głos. Dlaczego? Uważam, że każda opowieść kierowana dla dzieci niesie również przesłanie dla dorosłych, mimo iż pewnie będą niektórzy kręcić na to nosem, to wystarczy włączyć jakąkolwiek bajkę w telewizji i po kilkunastu latach ogląda się ją już nieco inaczej. Czy zatem kocia szajka również rozbawi i zaciekawi dorosłych?

Tym razem nieznany sprawca utrąca uch różowego jelenia, który stoi w Cieszynie, na wzgórzu. Tu od razu pierwszy plusik za to, że akcja książki dzieje się w naszym kraju i drugi za to, że na dzień dobry ciśnienie jest podniesione do maksimum i od razu ma się ochotę... nie, chwila, nie ochotę, a potrzebę brnąc dalej i dowiedzieć się, o co chodzi! Do akcji wkracza kocia szajka, a właściwie dwie kotki, które mają za zadanie rozwiązać zagadkę, bowiem obok i uszkodzonego jelenia jest kawiarnia, do której przyjeżdżała masa ludzi chcąc właśnie podziwiać piękną, różową figurę. Na czele szajki staje Komandos, były oficer kocich oddziałów specjalnych. Czy uda się im rozwiązać zagadkę?

Książkę upolowałam w klubie recenzenta portalu nakanapie.pl i szczerze mówiąc w życiu nie myślałam, że to powieść z kategorii literatury dziecięcej. Ot, zaryzykowałam i się opłaciło, bo bawiłam się przednio. Myślę, że to świetna rozrywka dla dorosłych, dla dzieciaków w naprawdę każdym wieku, a przede wszystkim dla jednych i drugich do wspólnego czytania i brnięcia przez fabułę tak ciekawą, że jest mi szkoda, że nie były te książki wydawane jak ja byłam dzieckiem, serio. Choć moja miłość do kryminałów zrodziłaby się pewnie o wiele wcześniej właśnie dzięki takim historiom.

Muszę również wspomnieć w tym miejscu o bohaterach. Koty! Każde inne, jak na te stworzenia przystało, jedno bardziej uparte, drugie poważne, a trzecie nieco roztargnione. Każde z miejsca darzy się sympatią więc myślę, że w ten sposób dzieciaki będą budować swoją wrażliwość wobec zwierząt.

Czy polecam? Oczywiście, uśmiałam się, szeroko otwierałam buzię i z przyjemnością próbowałam rozwiązać zagadkę, która wcale nie jest taka prosta! Co to, to nie!