Kolor magii recenzja

"Kolor magii" to humorystyczna powieść fantasy autorstwa Terry'ego Pratchetta, wydana w 1983 roku. W Polsce po raz pierwszy ukazała się 11 lat później. Jest to pierwsza część długiego cyklu "Świat Dysku" (cykl liczy sobie 41 części). Zaliczana do podcyklu o przygodach czarodziej Rincenwinda ("Kolor magii", "Blask fantastyczny", "Czarodzicielstwo", "Eryk", "Ciekawe czasy", "Ostatni kontynent oraz "Ostatni bohater"). Jednocześnie jest to moje piąte spotkanie z bohaterami Świata Dysku.

Tytułowym "Kolorem magii" jest fikcyjny ósmy kolor - oktaryna, kolor wyobraźni. Barwa ta występuje tylko w Świecie Dysku. Towarzyszy większości zaklęć, widzą ją magowie i koty. Natomiast głównym bohaterem książki jest nieco nierozgarnięty, ale za to sympatyczny, posiadający niebywały instynkt przetrwania mag Rincewind. Czystym przypadkiem zostaje on przewodnikiem pierwszego w Świecie Dysku turysty - obłędnie bogatego i beztroskiego Dwukwiata. Wraz z naszymi bohaterami czytelnicy wędrują po całym Dysku, poznając jego geografię, kulturę i obyczaje. I tak przechadzamy się ulicami największego miasta, Ankh-Morpork, leżącego nad rzeką Ankh, mamy okazję przyjrzeć się górze Zmokberg, która ma kształt odwróconej piramidy i którą zamieszkują wymyślone smoki czy też trafiamy na Krull, niewielki kontynent na Oceanie Krawędziowym przylegający do Krawędzi. Dzięki tej niezwykłej lokalizacji jest jedynym miejscem, z którego można opuścić się za krawędź Dysku w celu empirycznego rozwiązania problemu płci Wielkiego A’Tuina. Oprócz niezwykłych miejsc mamy okazję również poznać kilkoro bohaterów, którzy przewijają się przez cały cykl, przykładowo niezwykły Bagaż wykonany z magicznego drzewa Myślącej Gruszy, poruszający się na wielu małych nóżkach i kryjący w sobie różne przydatne obiekty czy Hrun Barbarzyńca, posiadający myślący miecz Kring. Przez powieść przewija się również moja ulubiona postać serii, czyli Śmierć. Sceny z nim są zawsze niezmiennie zabawne :) W książce występują również bogowie Świata Dysku, m.in. Los, Pani (jej prawdziwe imię to Szczęście, jednak nie wolno go wypowiadać, gdyż od razu zniknie) czy Ślepy Io, przywódca bogów.
Bezpośrednią kontynuacją "Koloru magii" jest "Blask fantastyczny", po który od razu sięgam.

Książkę czyta się szybko. Nie ma zbyt dużej objętości, liczy sobie raptem 206 stron i jest satyrą turystyki. Dwukwiat to taki beztroski, naiwny turysta, który myśli, że wszystko mu wolno, wszystko może zrobić i nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo, bo przecież jest turystą. Pratchett w zabawny sposób sparodiował większość stereotypowych turystów. Ja to kupuje :D
"Kolor magii" jest parodią literatury fantasy.

Jak na pierwszy tom cyklu było całkiem nieźle. Pierwsza część książki podobała mi się lepiej niż jej druga połowa - ta była mocno zakręcona. Jedno jest pewne: tak szybko i łatwo nie opuszczę Świata Dysku ;)