Konkurs na żonę recenzja

Historia Hugona Hajdukiewicza i Łucji Maśnik przypomina mi trochę film z Piotrem Adamczykiem "Nie kłam kochanie", a ponieważ uwielbiam takie filmy, gdy przeczytałam recenzję "Konkursu na żonę" nie broniłam się przed jej zakupem.

Okładka książki jest niezwykła i w realu wygląda jeszcze ładniej niż na zdjęciach. Nie miałam do tej pory żadnej pozycji Pani Beaty w rękach, więc nie mam porównania, jednak widziałam już zapowiedzi wszystkich okładek i muszę przyznać, że robią wrażenie.

Spotykamy się tu również z zetknięciem dwóch różnych światów i osobowości. On pewny siebie, przystojny, wykształcony, majętny, ona skromna, naiwna, ze wsi, wierna dziecięcym ideałom, wychowana przez babkę, kochająca całą sobą. Jej zachowanie niejednokrotnie mnie denerwowało i choć wiem, że to głównie Hugo ponosi winę za to co go spotkało, to jednak jest w tym także wina Łucji. Rozumiem, że zainteresowanie jej osobą ze strony bogatego i przystojnego prawnika mogło namącić jej w głowie, jednak nie pochwalam wielu jej zachowań. Jak na 19-latkę zachowuję się bardzo dziecinnie i za dużo płacze. Zdecydowanie za często sugeruje się zdaniem babci, jak na to, że jest pełnoletnia powinna mieć własne zdanie w pewnych sprawach. Mimo tego uważam, że obie te postacie idealnie do siebie pasują i dopełniają się wzajemnie.

"PS 2 Można się kochać na zabój i różnić pięknie i mocno..."

Jak się można domyślać niecny plan Hugona, którym był tytułowy konkurs na żonę, wychodzi na jaw i mleko się rozlewa. I tutaj postawa Łucji bardzo mnie zaskoczyła. Zachowała się bardzo dojrzale, a ja spodziewałam się kolejnego potoku łez. Nie do końca byłam przekonana w prawdziwość słów Huga, że i on w końcu pokochał dziewczę równie mocno, jak ona jego. Sam naważył sobie piwa okłamując ją i wykorzystując jej naiwność, mimo wszystko trzymam za niego kciuki i liczę, że w kolejnej części miło mnie zaskoczy oraz udowodni, że jest godzien jej miłości.

Jest to pozycja bardzo ciekawie i lekko napisana. Nie brakuje w niej ciekawych dialogów i opisów. Bardzo podobało mi się to, jak Łucja i jej ciotki skrupulatnie przestrzegały zwyczajów panujących na Podolu oraz przekazywanych przez jej babkę. Gratulacje dla autorki za ich znajomość. Opisy również są bardzo bogate, choćby nawiązując do majówki Hugona i Łucji w jej rodzinnej miejscowości.

Nie pozostaje mi nic innego jak pogratulować autorce ciekawej historii, która przyniosła też kilka pytań bez odpowiedzi, między innymi: Kto był autorem tajemniczego listu? Nie mogę się doczekać "Biletu do szczęścia". Na pewno po nią sięgnę, ponieważ bardzo nie lubię niedokończonych historii.