Przewieszenie recenzja

„I nie chodziło bynajmniej o wypadki - sam fakt bycia w górach odrywał go całkowicie od świata. Wchodząc na szlak, zostawiał cały bagaż życiowy na dole. A im wyżej się znajdował, tym mniejsze stawały się wszystkie jego problemy”.

W tym tomie było mi bardzo szkoda Wiktora Forsta. No jest jaki jest, bezczelny, arogancki, robi wszystko na przekór i momentami niezniszczalny (chociaż tutaj aż nie tak bardzo jak w przypadku Ekspozycji), ale to co go tutaj spotkało było okropne. Jednak z drugiej strony poniósł konsekwencje… Ale za bardzo go polubiłam, aby czytać jego cierpienie. Mróz nie zna litości dla Forsta.

Bardzo podobały mi się cięte riposty w dialogach Forsta i Osicy. Były takim powiewem lekkości między brutalnym scenami. A ten Osica to biedny! Jak tak można odebrać mu coś ważnego…

I ten klimat gór, opisy są tak wspaniałe, że mam ochotę sobie po nich podeptać pod warunkiem, że nie spotkam Bestii z Giewontu. Pojawiają się rozdziały jego perspektywy. Ten typ ewidentnie jest psychopatą i tyle w temacie. Jestem bardzo ciekawa kto nim jest.

Tempo akcji jest troszeczkę wolniejsze niż w poprzednim tomie, ale to nie oznacza, że nic się nie dzieje. Co to, to nie. Dzieje się i bohaterowie wpadają w niezłe bagno, a to jakie rozwiązania serwuje autor to takie Wtf? No trzeba mieć wyobraźnię. Mróz nie pozwala się nudzić.

W tej części pojawia się pani prokurator Dominika Wadryś – Hansen. Poznajemy ją na dwóch płaszczyznach – prywatnej i zawodowej. Na początku wydawała się obiektywnym prokuratorem, który nie oskarża pierwszej lepszej osoby. Nie wzięła na celownik Forsta, tak jak jej kolega Aleksander Gerc, który nienawidził komisarza. Jednak potem łatwo uległa wpływom Gerca. Z kolei prywatnie jest matką i żoną. Wobec swojego męża jest oschła i oziębła. Liczy się tylko praca a facet niech się dostosuje, bo to ona jest prokuratorem. A potem wielka pani prokurator zdziwiona, że mąż ma już dość i odchodzi. Ale smutki najlepiej popić winem. Gerca nie polubiłam a jego nienawiść do Wiktora wydaje mi się trochę dziwna.

Ale to zakończenie. Zakończenia Mróz daje takie jak końcówki seriali Netlixa - musisz przeczytać dalej. Zakończenie „Ekspozycji” złamało mi serce, a „Przewieszenia” wbiło w fotel. Patrzyłam w ostatnie zdania przez kilka minut i chodziły mi głowie słowa: że co proszę? Co to ma być?