Recenzja książki Korona śniegu i krwi

Zdecydowałam się sięgnąć po książkę Elżbiety Cherezińskiej ze względu na postać króla Przemysła II. Uważam, że ten władca Polski zasługuje na więcej uwagi, niż poświęcono przez 700 lat od jego tajemniczej śmierci w lesie koło Rogoźna. Na stronach powieści, odnalazłam wiele znaczących faktów, ale i kreatywnych interpretacji autorki na temat króla Przemysła II. Poza nim samym, poznajemy sporo szczegółów dotyczących jego kolejnych żon i rodów, z których pochodziły. Jednak moim największym historycznym odkryciem, dzięki tej książce, okazała się księżniczka Rikissa - córka Przemysła II. Ta wyjątkowa dama jest w Polsce praktycznie nieznana. Z wywiadów dowiedziałam się, że Elżbieta Cherezińska bardzo lubi tą postać i muszę przyznać, że ta sympatia i entuzjazm okazują się zaraźliwe.

Z tego co wiem, przed napisaniem swoich książek, autorka konsultuje się z gronem historyków i ekspertów. Z tego względu, w kwestiach merytorycznych nie zawodzi i uwzględnia znane i nieznane fakty związane z historią Polski, a także opisy strojów i budowli z epoki. Wszystko to, wraz z ciekawymi sylwetkami bohaterów (momentami może nawet zbyt podkolorowanymi), składa się na wspaniałą ucztę czytelniczą i przejażdżkę konną po XIII-wiecznej Polsce. Dodatkowy atut, stanowi prowadzenie narracji z perspektywy wielu, znacząco różniących się od siebie, postaci z królewskich rodów, ale nie tylko.

Najmniej przypadły mi do gustu elementy fantastyki i erotyki. Ożywające stworzenia herbowe mogłyby zostać wprowadzone w dalszej części książki, a nie na samym początku, gdy czytelnik próbuje się zorientować kto jest kim w świecie, gdzie wszystkim nadawano podobne imiona. Z kolei tzw. sceny miłosne pojawiają się niczym telewizyjne przerwy na reklamy. Założeniem autorki i wydawcy było dotarcie do jak największego grona czytelników, z tego powodu, uwzględnienie tego typu fragmentów jest dla mnie akceptowalne.

Na zakończenie dodam, że piszę tą recenzję po przeczytaniu dwóch tomów z serii „Odrodzone królestwo”. Mimo mojej wielkiej sympatii dla Przemysła II, uważam, że druga część jest jeszcze lepsza od pierwszej, a to przecież rzadkość.