Kosogłos recenzja

Już na wstępie napiszę, że Trylogia Igrzysk Śmierci to moje ulubione książki. Żaden z autorów nie potrafił wzbudzić we mnie tylu uczuć naraz, tak jak Suzanne Collins. Tu wielki ukłon w stronę tej Pani, gdyż moim zdaniem jest świetna. Po raz pierwszy tak miło czytało mi się opisy i uczucia, potrafi ona je opisać tak, aby nie zanudzać, a wręcz przeciwnie – zaciekawiać i zarazem skłaniać do refleksji. Z każdą częścią coraz bardziej przyznawałam się, że to jedna z niewielu moich ulubionych autorek.

Katniss Everdeen mimo wykończenia psychicznego i fizycznego to w dalszym ciągu buntowniczka. Uratowana z drugich Igrzysk Głodowych, wraz z matką, siostrą i jej najlepszym przyjacielem Gale'm, wyprowadzają się do Trzynastki – podziemnego, tajemnego dystryktu. Tam trwają przygotowania do walki z Kapitolem, a także poszukiwania Kosogłosa. Mimo początkowego oporu, Katniss zgadza się zostać Kosogłosem. Jednak prezydent Snow tak szybko się nie poddaje. Ma coś, co dla Katniss znaczy naprawdę dużo...

'Kosogłos' to jedna wielka wojna. Tu w pewnym momencie nie liczyły się nawet uczucia. To coś o wiele straszniejszego, brutalniejszego i bardziej krwawego od pozostałych tomów. To książka, która boli, wzrusza i której nie zapomina się szybko. To zdecydowanie najlepsza część, mimo jej brutalności, mimo śmierci wielu ważnych osób, mimo zranienia ich. Tu ludzie oddawali swoje życie za wolność, tu nie było zasad, tu nie liczyło się nic. Trylogie zrozumie tylko dojrzały człowiek. To nie młodzieżowa, lekka książka, którą czyta się przy herbacie, to książka dla dojrzałych, poważnych osób, które rozumieją jak cenna jest wolność i jakimi ludzie potrafią być potworami, jak człowiek może rządzić innymi i do jakiego stanu ich doprowadzić.
Przy tej części w pewnej chwili śmiejesz się, a w kolejnym zdaniu uderza Cię coś z całych sił. Tu ciągle dzieją się nowe rzeczy, każde słowo jest ważne, gdyż każde słowo coś znaczy i coś ukazuje.

To była najbardziej wyczekiwana przeze mnie książka. Czekałam na nią naprawdę długo. Poprzednie części zdążyłam przeczytać kilka razy, lecz gdy tylko dostałam ją w swoje ręce, coś mnie zablokowało. Bałam się jej końca, nie byłam zupełnie pewna, czy powinnam ją przeczytać. Po prostu zwątpiłam w siebie. Teraz, gdy już minęło kilka dni, a ja ochłonęłam mogłam spokojnie podejść do napisania recenzji.

Polecam każdemu, kto umie się otworzyć na ból i krzywdę innych. Mimo, że to fikcja, pamiętajmy, iż nigdy nie wiadomo co będzie kiedyś.