Dziewczyna z pociągu recenzja

,,Dziewczyna z pociągu" już kilka lat temu była opiewanym wszem i wobec bestsellerem. Myślę, że na dzień dzisiejszy słyszał o niej każdy. Tym razem, nie było to moje pierwsze podejście do tej książki.
Mam wrażenie, że czytając tę powieść, przechodziłam różne etapy, o których chętnie opowiem w dalszej części.

Zacznijmy od krótkiego opisu, który nakreśli sytuację, w wypadku jeśli ktoś nie zna fabuły tej książki.
Rachel jest główną bohaterką, która została porzucona przez męża. W jej starym sąsiedztwie, które kobieta mija każdego dnia w drodze do Londynu, dochodzi do zaginięcia kobiety, którą zresztą Rachel podglądała z tytułowego pociągu.
Co się stało naprawdę? Kto jest odpowiedzialny za tę tragedię?

Jakiś czas temu wymyśliłam akcję #postanowieniaczytelnicze2021, którą można śmiało znaleźć na IG. Pierwszy temat, jaki przyszedł mi do głowy to ,,Książka, w której bohater nas irytuje". Śmiało mogę powiedzieć, że Rachel jest moim wyborem.
Chociaż w czasie lektury i po głębszym zastanowieniu zmieniłam zdanie i stwierdziłam, że Anna jest o wiele gorsza.
Dwie kobiety związane z tym samym mężczyzną. Jedna z nich jest świeżo upieczoną matką, a druga już rozwódką z problemem alkoholowym.

Co mnie raziło w tej książce?
Zdecydowanie obraz alkoholizmu.
Wspominałam o etapach, które przechodziłam w czasie czytania.
Etapy od irytacji osobą Rachel, po sympatię, a niechęć do drugiej żony, czyli Anny.
Przerażała mnie ilość butelek pochłanianych przez główną bohaterkę, a równocześnie głupota jej następczyni.
Alkohol poważnie potrafi uzależnić, ale bardzo mnie razi i boli zachowanie Rachel po spożyciu, jej myślenie oraz to, że mimo że każdy jej współczuł i patrzył na nią z litością, to nikt nie wyciągnął do niej ręki, aby pomóc. A jak dla mnie to największy błąd, jaki mogą zrobić ludzie.

Co więcej, coś, co mi się jednocześnie podobało, bo ukazywało prawdę i nie podobało, ponieważ rozwiązanie całej sprawy pojawiło się kompletnie znikąd.
Cytując Hawkins- ,,Miałem ją za kogoś innego. Nie mam pojęcia, kim była".
To bolesna prawda, ale prawda. Nigdy nie znamy drugiego człowieka w stu procentach. Co jest straszne i intrygujące zarazem.

Mimo tego wszystkiego nie mam jakiś bardzo negatywnych odczuć względem tej powieści. To nie jest moje pierwsze spotkanie z tą książką, chociaż za pierwszym razem podobała mi się mniej. Tym razem doceniłam twórczość Hawkins i zdecydowanie mogę ocenić ją pozytywnie. Może chodziło o perspektywę czasu, a może kilka lat temu podchodziłam do niej, spodziewając się, nie wiem zresztą czego, ponieważ była BESTSELLEREM.

🌟Moja ocena- 6/10