Kruchy lód recenzja

Taka to strata, że ból rodzi.
Taka to strata, że szczęście odchodzi.
Wraz z żoną, z dzieckiem,
ze śmiercią.
Jedna powierniczka tylko zostaje,
depresja umysł przenikająca.
Natrętna, nieczuła i smutna.
Karmiąca się lękiem i zwątpieniem,
sycąca się duszy łkaniem i złudzeniem.

Taka to strata, że niepokój rodzi.
Taka to strata, gdy siostra odchodzi.
Zaginiona, utracona.
Zabiera ze sobą spokój,
zabiera ze sobą szczęście.
Tylko niepokój zostaje
i tęsknota, i cierpienie.
I niepewność, i żal.
Polska, Niemcy, Afryka - drogą przez poszukiwanie.

„ Kruchy lód ” zawłaszcza zmysły niewiarygodnie przenikliwym i duszę wypełniającym afrykańskim klimatem. Ta Afryka opowiedziana oczami autora niezaprzeczalnie skradła moją wyobraźnię i ją sobie przywłaszczyła. Pemba, „ zieloną wyspą ” zwana, rozpościera przed czytelnikiem zachwycający, pełen dzikiej i nieokiełznanej przyrody, fascynujący krajobraz. Kojące oblicze natury kontrastuje niesamowicie z przerażającym obrazem sytuacji politycznej, jaka tam panuje - korupcja, układy, walka o wpływy, reżim.

To Afryka, gdzie „ szybciej się strzela niż myśli ”, „ czas biegnie inaczej ”, a na albinosów urządza się polowania. To Afryka, która budzi fascynację i jednocześnie przeraża, ekscytuje i od sobie odpycha.

Ta mieszanka thrillera i sensacji zafascynowała mnie nie tylko klimatem, ale także akcją, która jest idealnym tempem wyważona, która porywa wyobraźnię i emocje, wciąga w wir niepokojących wydarzeń, w których główną rolę gra detektyw Smuga. Poszukiwanie zaginionej przed laty siostry swojej partnerki zaprowadzi go do ludzi i miejsc, które wciągną go w swoje macki mrocznych afrykańskich zaułków i dusznej atmosfery. Które odkryją przed nim świat pełen przemocy i zła, ale też pewnej wyjątkowości.

Koniec wybrzmi niesamowitym przesłaniem, które poruszy serce, a myśli zostawi z ogromem refleksji, ale też z nadzieją. Pouczająca to była przygoda i bardzo emocjonująca. Pełna wrażeń i uczuć, które umysł porywają i duszę czytelniczą. Które zostają w myślach. Polecam.