Kto zabił Palomina Molero? recenzja

Pan Llosa postanowił pokazać nam trochę swojego kraju od środka. Wprawdzie akcja kryminału dzieje się na wybrzeżu, to jednak dotyczy raczej wewnętrznych mechanizmów peruwiańskiego społeczeństwa. I co się tam dzieje takiego, hm? Jak obracają się te trybiki? Cóż, obracają się w sposób zardzewiały i z piskiem rozpaczy. Nie chodzi mi oczywiście o jakość tekstu, ile o smutny wydźwięk beznadziei. Beznadziei będącej jak gdyby fatum – nieuniknionym i brutalnym. Lokalsi oczywiście cierpią z powodu biedy. Odczuwają piętno bycia pod butem. Sprawiedliwość raczej jest im obojętna, ponieważ wiedzą, że i tak niewiele z niej wynika. Peru w tej powieści nie prezentuje się jako raj, choć plaża jest i słońce i muzyka w knajpie gra.

Llosa dość mocno skupia się zwłaszcza na dwóch policmajstrach, którzy dostają do ręki sprawę zabójstwa. Nie są profesjonalni jak w amerykańskich filmach. Ich priorytety są raczej śliskie, bym powiedziała. Zwłaszcza jeden z nich bardziej niż na sprawie skupia się na manifestacji swoich sprośnych pragnień wobec kobiety z knajpy (sprośność u Llosy – cudo samo w sobie). Drugi to trochę taki półgłówek, a więc zdaje się bardziej przejmować. No i tak to się kręci w rytm fal oceanu i faz księżyca.

Sama zagadka kryminalna raczej zbyt wyrafinowana to nie jest. Odpowiedź na tytułowe pytanie kto zabił Palomina Molero jest mało istotna. Śledzimy poczynania policjantów, analizujemy jakieś odkrycia (niezbyt odkrywcze notabene) i koniec końców dostajemy jako takie rozwiązanie. Znać, że pan autor fachowcem od kryminałów nie jest. Ale, jak już zaznaczyłam wcześniej, chyba nie o to mu chodziło. Kryminał to pretekst, lustro, w którym można pokazać coś więcej niż zmasakrowane ciało przywiązane do drzewa przy drodze. Trochę jak w polskiej powieści Między bukami echa mają gęstość krwi (moja recenzja) , gdzie społeczność i klimaty wioski na Pogórzu Przemyskim to rzeczy dużo większej wagi niż zagadka kryminalna. Obu tytułów więc miłośnikom kryminałów polecić nie mogę. Tym od literatury pięknej to już inna sprawa.