Zbrodnia nie zawsze doskonała recenzja

Z wielką przyjemnością sięgnęłam po kolejną książkę z serii „Super kryminał”, które czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Gwarantują miły odpoczynek z dreszczykiem emocji dodatkowo.

„Zbrodnia nie zawsze doskonała” Piotra Jędrosza nie jest typowym kryminałem. To zbiór krótkich, niepowiązanych ze sobą opowiadań przypominających sprawozdania sądowe. Nie zawsze dotyczą zaplanowanego z premedytacją przestępstwa. Często bohaterowie – zwykli ludzie, którzy nigdy nawet nie pomyśleli o dokonaniu czynu niezgodnego z prawem, wplątują się w coś przez przypadek. Autor wyśmiewa naiwność ludzi i opieszałość policji, która trzymając się ściśle procedur, nie zawsze trafia na właściwego sprawcę. Nierzadko też ofiara przestępstwa ponosi większe konsekwencje prawne niż sprawca. Tak było w przypadku kradzieży samochodu, kiedy to właściciel musiał się tłumaczyć na komisariatach w całej Polsce za czyny dokonane jego skradzionym samochodem, a gdy raz się nie stawił w wyznaczonym terminie, to został przez policję doprowadzony jakby to on sam był winny. Odnaleziono go nawet za granicą i wezwano na rozprawę tylko po to aby stwierdził, że podtrzymuje zeznania i nie ma nic do dodania. Paradoks goni paradoks. I w takim właśnie stylu utrzymane są wszystkie opowiadania Piotra Jędrosza. Pisane są lekkim, żartobliwym i troszkę ironicznym językiem. Autor pokazuje jak różne, często błahe mogą być motywy popełnienia przestępstwa. Aby wejść w szranki z prawem nie koniecznie trzeba urodzić się zbrodniarzem. Czasem wystarczy zostać wyprowadzonym z równowagi.

Ja osobiście sięgając po kryminał wolę bardziej tradycyjną formę tego gatunku literackiego. Musi być przestępca, ofiara, zbrodnia i oczywiście trzymające w napięciu śledztwo kończące się sukcesem. Opowiadania Piotra Jędrosza czytałam troszkę z przymrużeniem oka, traktując je nie jako typową powieść kryminalną, a raczej żartobliwą analizę motywów popełnienia przestępstwa, nieudolnych prób zacierania śladów i nie zawsze skutecznie działającej policji.