Polowanie recenzja

‘Polowanie’ jest trzecią i ostatnią częścią serii o polskich kryształowych, czyli policjantach ścigających innych, nieuczciwych policjantów. Trudno napisać coś oryginalnego o trzeciej części po wyrażeniu swojej opinii na temat dwóch poprzednich. Autorka konsekwentnie trzyma się przyjętego schematu – dobrzy policjanci ścigają tych złych, niektórzy policjanci są dobrzy, ale tylko z pozoru, bo potajemnie prowadzą jakieś szemrane interesy i przy okazji chronienia własnego tyłka oczerniają innych, praca w policji to nie jest praca od 8 do 4 i nie można jej zostawić za drzwiami biura, pójść do domu i o niej zapomnieć. Tego już się dowiedzieliśmy z części 1 i 2, ale za to w części 3 zostaną domknięte pewne wątki wprowadzone wcześniej przez autorkę. Poziom skomplikowania niektórych zależności w świecie policji i przestępców tym razem zmusza do większego skupienia. Wydaje się, że wszyscy grają przeciwko wszystkim i są dla siebie jednocześnie i wrogami, i przyjaciółmi.

Opiat-Bojarska nadal częstuje nas policyjnym slangiem i sporą ilością brutalności i seksu.

Zakończenie powieści dla wielu może być zaskakujące lub rozczarowujące – ja należę do tych, którzy nie mogą się z takim zakończeniem łatwo pogodzić i liczę, że autorka zmieni zdanie i okaże się, że ‘Kryształowi’ nie pozostaną trylogią.

P.S. Okładka… dramat. Poprzednie też.