Krzyż Pański recenzja

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl. Dziękuje również Wydawnictwu Muza za udostępnienie egzemplarza do recenzji.

Nie znałam wcześniej twórczości Leszka Hermana, okazuje się, że w Jego dorobku pisarskim jest już sporo publikacji. Po przeczytaniu „Krzyża pańskiego” już wiem, że muszę nadrobić braki w znajomości innych książek tego autora.

Głównym motywem „Krzyża pańskiego” jest zagadka. Nie byle jaka, bo angażuje w swej treści wątki rodzinne, wszelakie koligacje na przestrzeni ponad dwustu lat trwania drzewa genealogicznego oraz watki historyczno-polityczne. To dodaje smaku całej historii, a momentami nawet, mocnej dawki pikanterii.

Grupa przyjaciół, rekreacyjnie zajmuje się poszukiwaniem skarbów. Tak, brzmi to jak zabawa bogatych dzieci swoich bogatych rodziców. Nic bardziej mylnego. W owej grupie znajduje się Igor, którego rodzinna przeszłość jest sprawcą całego zamieszania. A wszystko zaczyna się od dwóch, a potem trzech kufrów z tajemniczymi archiwaliami. Po nitce do kłębka okazuje się, że te stare papiery prowadzą do rozwiązania zagadki, gdzie ukryto historyczny skarb. W poszukiwania włącza się również matka Igora, która jest skarbnica wiedzy o drzewie genealogicznym rodziny, oraz Karen, która trochę przypadkiem zostaje wkręcona w wir wydarzeń.

Przede wszystkim moją uwagę zwrócił dobry styl. Powiedziałabym, że to taki typowo „męski język”, choć staram się z reguły w ten sposób nie kategoryzować. Niewielka ilość opisów, ale bardzo duża dawka informacji sprawiają, że tę książkę się wręcz pochłania od pierwszej strony. Pod kątem wiedzy historycznej, autor przygotował się na szóstkę z plusem. Ta książka zawiera dużo, wręcz ogrom treści, która należy przyswoić. To oczywiście plus, widać, jak bardzo autor zaangażował się w Research historycznych wydarzeń i pokazał, że jego warsztat pisarski nie boi się tworzenia labiryntu skojarzeń i szpiegowskich akcji.

Dobrym pomysłem jest prowadzenie opowieści wielotorowo, to znaczy, że poznajemy historię z różnych perspektyw, widzimy dzieje losów bohaterów oczami zainteresowanych w rozwiązanie zagadki, z obu stron: zarówno tych, którzy znaleźli tajemnicze kufry jak i spadkobierców zawartości tych kufrów.

Fabułę tej książki skojarzyłam z szufladą pełną splatanych nitek, włóczek i innych wstążek, gdzie, aby zapanował ład i można by znaleźć odpowiednią nić, trzeba wyciągać wszystko po kolei i w skupieniu rozsupłać zaciśnięte w pęki nitkowe kulki. Tak właśnie odbieram lekturę „Krzyża pańskiego”. Aby cokolwiek zrozumieć, aby poznać dokładnie całą historię, należy powoli i skrupulatnie śledzić wydarzenia, a każda informacja ma jakieś znaczenie.

Szczególnie podobało mi się subtelne, niewymuszone poczucie humoru w stylu autora. Poprawiało zdecydowanie odbiór książki i pozwoliło mi się całkowicie wciągnąć w utarczki słowne między bohaterami.

Oceniam tę książkę bardzo wysoko. Daję 9/10 i polecam każdemu. To był bardzo dobrze spędzony czas nad lekturą.